Volgens haar familie
had Salima docente moeten worden. Volgens haar omgeving had ze al getrouwd
moeten zijn. Maar de van oorsprong
Marokkaanse Salima Benali (24) uit Eindhoven heeft besloten om nog meer dan
voorheen haar hart te volgen. Ook al verliest ze daar vrienden mee. Ze kan niet
anders. Haar verhaal.
“Velen verwachtten dat het mis zou gaan. We woonden destijds in een probleemwijk. We zagen veel mensen het verkeerde
pad opgaan. Mijn ouders waren gescheiden. Na tien jaar hertrouwde mijn moeder
en kwam er ineens een nieuwe man in ons leven, terwijl ik met mijn twaalf jaar middenin
de puberteit zat. Dat waren er allemaal ingrediënten voor, maar het is niet
gebeurd. Sommige ouders hebben geen idee waar hun kind uithangt om tien uur ’s
avonds. Mijn moeder wist precies waar we waren. Ze maakte geen onderscheid
tussen een jongen of meisje in het gezin. Wat mijn broer mocht, mochten wij
ook. Ook waren wij als kinderen met weinig tevreden.”
Salima was al vroeg volwassen. Dat heeft te maken met het
feit dat ze opgroeide bij een alleenstaande moeder, een sterke vrouw waar Salima
veel bewondering voor heeft. “Desondanks ben ik
geen moederskindje,” haast ze zich te zeggen.
“Dat verwachten de mensen, waarschijnlijk omdat ik verschillende blogs
heb geschreven over mijn grote liefde voor mijn moeder . Zij is inderdaad de
spil van mijn bestaan, zoals moeders vaak de spil zijn in het leven van hun
kinderen. Toch zal ik mijn eigen pad bewandelen. Hierdoor laat ik me door
niemand weerhouden. Ook niet door mijn lieve moeder.’’
“Ik oog zelfverzekerd,
maar ben wel kwetsbaar”
De Marokkaanse oogt met haar 1 meter 54 behalve charmant ook
kwetsbaar, maar als ze haar mond open trekt en je recht aankijkt, weet je dat
je met iemand van doen hebt die weet wat ze wil. Salima is zich ervan bewust
dat ze zelfverzekerd overkomt. “Ten eerste kom ik over als een perfecte
moslima uit een perfecte familie. Nu is het daadwerkelijk zo, dat ik het
getroffen heb. Verder kom ik gewoon voor mijn mening uit. Ook al is iedereen
voor; als ik tegen ben, zeg ik er wat van. Ik kan heel stellig zijn. Ik zou ook
niet anders kunnen. Mensen verwarren dat met zelfverzekerdheid. Maar toch ben
ik wel degelijk kwetsbaar.”
Maar hoe komt het dan dat Salima toch onzeker is? “Mogelijk
komt dat doordat ik vaak te horen kreeg dat ik als vrouw of als Marokkaan het
toch niet ver zou gaan schoppen. Ook zijn mijn ideeën vaak de grond in geboord.
Daarom wil ik, als ik nu iets doe, het echt goed doen.” Mogelijk dat Salima daarom zo streng is voor
zichzelf. Ze beaamt het met een zucht: “Ik
vraag inderdaad veel van mezelf.”
“Ik sla hiermee een
blinde weg in”
Vanaf kinds af aan is Salima zoekende. Zij stelde zichzelf
veel vragen. Zij zocht het in boeken, vooral in boeken. “Ik las op een gegeven
moment wel tien boeken in de week. Eigenlijk mocht ik bepaalde boeken nog niet
lezen, maar toen ik een jaar of 13 was, liet de bibliothecaresse boeken voor
volwassenen toch maar passeren, ondanks dat het apparaat weigerde.” Boeken leest ze nog steeds veel en graag,
maar het viel haar op dat het boek dat zij nodig had nog niet geschreven is.
Daarom droomt ze ervan haar eigen boek te schrijven. “Er werd eigenlijk van mij
verwacht dat ik docent zou worden. Mijn broer en zus zijn ook leraar geworden.
Maar ik zou graag een boek schrijven. Ik realiseer het me: ik sla hiermee een
blinde weg in.”
Toch doet Salima wat ze moet doen. Zij doet wat haar hart
haar ingeeft. En ze vraagt Allah om leiding.
“Gelukkig heb ik al als kind de Nabijheid van Allah gevoeld. Als ik het even allemaal niet meer weet,
vraag ik Hem om Leiding.” Maar als Salima ergens voor gaat, gaat ze ergens
voor. “Ik ga daarin heel ver met mezelf. Zo heb ik mijn studie opgeschort,
omdat ik tijdelijk iets anders ging doen. Dan zeggen sommige mensen: vertragen
kost toch geld? Wat maakt het uit? Ik betaal er toch zelf voor.” Vanaf haar veertiende werkt Salima al. Eerst
in het weekeinde, vakanties en na schooltijd en daarna een fulltime job. De
laatste jaren merkt ze dat deze onafhankelijkheid haar zwaar valt. Ze is zo
gewend om haar eigen boontjes te doppen, dat ze niet weet hoe het is om hulp
van anderen te aanvaarden. Langzaam maar zeker probeert ze de controle over
haar leven los te laten. En dat valt
haar niet mee.
“Aan het einde van de
dag ben ik mijn eigen beste vriend”
De blinde weg, het volgen van haar hart, het schrijven van
een boek, vergt veel van haar. Waarvoor doet ze het nu eigenlijk? “Het komt
omdat ik op zoek ben naar oprechtheid. Dat vereist ook dat je jezelf blootgeeft. Ik ben hard voor mezelf. Ik geef me zelf veel bagage mee. Ik heb veel mensen
geholpen. Dat heb ik met veel liefde gedaan. Maar als ik hulp nodig had, stond
ik er vaak alleen voor. Als ik werd
neergesabeld, ben ik altijd weer zelf overeind gekrabbeld. Ik had het
bijvoorbeeld heel moeilijk toen mijn grootvader overleed. Achteraf denk ik: ik
had minder sterk moeten zijn. Maar ik realiseer me ook dat aan het eind van de
dag ik mijn eigen beste vriend ben.”
De strengheid voor zichzelf gaat echter ver, soms te ver. Aangezien je in het leven
niet alles onder controle kunt houden, zocht zij iets dat haar wel zou lukken.
En dat was ‘eten’. Daarom heeft ze nu een eetprobleem, alhoewel zij dat een te
groot woord vindt. Hulp heeft ze niet gezocht. Haar moeder houdt haar goed in
de gaten en dat is afdoende. “Ik zie het gewoon als een tic, maar wel eentje
die invloed op me zal blijven hebben de rest van mijn leven” Een andere tic die
Salima heeft ontwikkeld is telkens checken of ze genoeg lezers heef op haar blogs
die ze schrijft voor o.a. MoslimVandaag en haar eigen blog ‘Superwoman In
Black’. “Als
ik alleen maar een paar likes heb op een blog of wanneer een blog weinig
gelezen is, ben ik ontevreden en teleurgesteld. Maar laatst zag ik dat ik meer
dan 800 lezers had voor mijn eigen blog. Dat is een compliment, maar vooral een
bevestiging voor mij dat ik door moet zetten en niet moet opgeven.” Toch voelt
het voor haar meer als een constatering dan als een compliment. “Het is niet
dat ik er gelukkiger van word, maar ja, je schrijft toch voor een publiek. En met
de likes en lezers meet je of het aansluit bij het publiek,” legt ze uit. .
“Ik blijf liever
alleen”
Volgens haar familie had Salima docente moeten worden.
Volgens haar omgeving had ze al getrouwd moeten zijn. Dit wordt ook vanuit de
islam van haar verwacht. “Ik weet het: het huwelijk is de helft van het
geloof. Maar het beeld dat ik van een
getrouwde moslimvrouw en haar man heb, schrikt me af. Vrouwen die getrouwd zijn; die
kinderen hebben; die een baan hebben wat hun man dan wel prima vindt in verband
met de extra financiën, maar als ze thuis komen moet het eten nog wel klaar
gemaakt worden en de was moet ook netjes gestreken. Dat zijn de vrouwen die hun
droom hebben gevolgd en ze zijn geaccepteerd door hun mannen en de
maatschappij. Ze zijn echter behalve geaccepteerd ook overwerkt. Zo wil ik niet trouwen. Natuurlijk zijn er ook
vrouwen die ervoor kiezen thuis te blijven, die weinig van de wereld weten en
die daar rust in vinden. Dat past dan bij hen, maar dat past niet bij mij. Als
ik geen man vindt zoals mijn broer, die niet verwend is door zijn moeder, dan
blijf ik liever alleen.”
En alleen voelt Salima zich vaak. Alhoewel ze omringd is
door familie en kennissen, wordt ze nogal eens overmand door gevoelens van
eenzaamheid. Sinds ze er kort geleden voor gekozen heeft een eigen blog te
beginnen, merkt ze dat ze vrienden
verliest. “Ik doe gewoon wat mijn fitrah (mijn natuur) mij zegt en daar schrijf
ik over. Van vrienden verwacht ik dan ten minste een reactie. Niet dat ik er
zelf naar moeten vragen of ze mijn blog hebben gelezen, en dat ze alleen maar
‘ja’ zeggen. Hallo, ik heb mezelf bloot gegeven en je reageert niet! Nu ik mijn ding doe, verlies ik dus vrienden.
Nou dan zoek ik liever mensen die zijn zoals ik, die me wel iets gunnen.” Salima heeft duidelijk hoge verwachtingen van
zichzelf, maar ze heeft die ook van anderen. Ze is de laatste jaren vaak van
een koude kermis thuis gekomen, maar ze meent dat ze haar les nu wel heeft
geleerd. “Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik er voor iedereen moest zijn.
Maar ik had mezelf niet zo moeten wegcijferen.”
Zo jong als ze is, zo wijs is ze ook, alhoewel dat niet
altijd even makkelijk is. “Het is heel vermoeiend om mezelf te zijn.” Salima Benali, charmant, oprecht, kwetsbaar, haar hart volgend en hard voor zichzelf.
© Moslim Vandaag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten