Daarnet bekeek ik een filmpje van de demonstratie tegen Jeugdzorg van 31 maart j.l. Op het ene filmpje komt Sheikh Elias samen met zijn vrouw in beeld, de Irakese asielzoeker die zes van zijn zeven kinderen is kwijt geraakt aan jeugdzorg. Twee kinderen zijn al bekeerd en met een derde worden pogingen ondernomen. Zijn twee zonen zitten in gesloten inrichtingen na de zoveelste poging om terug naar huis te vluchten. Toen ik hem en zijn vrouw in beeld zag, barstte ik in tranen uit. Want ben ik niet medeverantwoordelijk voor het feit dat zij sinds kort de voogdij zijn kwijt geraakt over hun kinderen? De publicatie in Moslim Vandaag en bij De Vijfde Dag van de EO heeft hen geen goed gedaan. Ook niet nadat duidelijk bleek uit de feiten, uit het dossier, dat de kinderen destijds onterecht uit huis waren geplaatst. Was het eerst agressie waarvan vader werd beschuldigd, laten hadden de ouders gebrekkige pedagogische kwaliteiten.
Dezelfde ellende en hetzelfde lot lijkt ook andere slachtoffers van Jeugdzorg ten deel te vallen die contact met de pers hebben gezocht. Als straf wordt het contact met de kinderen voor langere tijd verbroken. Niet dat het ene uur of anderhalve uur in de maand of in de zes weken ‘contact’ kan worden genoemd. Het is onmogelijk een band op te bouwen met een kind tijdens een bezoekuur waarbij er begeleiders aanwezig zijn. Sommige ouders mogen hun kinderen tijdens dat uur geen (dure) cadeaus geven, geen kleding uittrekken om nieuwe kleding aan te doen, niet naar de wc brengen als het kind dat vraagt, niet in de eigen taal met het kind spreken, soms zelfs niet eens knuffelen. Als ouders vragen waarom dat niet mag, krijgen ze als antwoord: “Omdat ik dat zeg.” Ze zijn overgeleverd aan de kuren van de gezinsvoogd. Heb je een goede, dan heb je geluk. Heb je een wraakzuchtige machtswellusteling als gezinsvoogd, dan is er stront aan de knikker.
Er zullen ook genoeg gezinsvoogden naar eer en geweten hun werk doen en die ook moeite hebben met de bureaucratie van hun werk, waardoor ze onmogelijk het belang van het kind kunnen dienen. Over hen heb ik het niet. Ik heb het over de arrogante medewerkers van Bureau Jeugdzorg, van de William Schrikker Groep en van het Leger des Heils, die de ouders een lesje willen leren, omdat ze neerkijken op de ouders en/of omdat ze kicken op hun machtspositie. Zij voelen zich boven de wet verheven. Ze kunnen immers gewoon hun gang gaan. Meerdere instellingen hebben al onder toezicht gestaan van de Inspectie voor de Jeugdzorg, maar als ze beterschap beloven op papier en vervolgens na een paar maanden bewijzen op papier, komen ze er gewoon mee weg.
De ouders die de openbaarheid zoeken, krijgen ook andere strafregels opgelegd door de gezinsvoogd. Zo kan je als ouder gedwongen worden een bepaalde cursus te volgen of psychologische hulp te zoeken. Nu is dat niet zo verkeerd, zou je denken. Je kinderen worden toch niets voor niets uit huis geplaatst? Of die uithuisplaatsing al dan niet terecht is, daar gaat het hier niet om. Het gaat er hier om, dat deze maatregelen worden opgelegd als straf. Gij zult naar de pijpen van de gezinsvoogd dansen om in elk geval uw kind dat ene uur te mogen zien. Dat ouders daarvoor soms ver moet reizen en dus geld moeten betalen voor vervoer, dat ze niet hebben, maakt Jeugdzorg niets uit. Ook niet als deze ouders voor verschillende kinderen naar verschillende plaatsen door heel Nederland moeten reizen.
Het grootste probleem is dus de macht van de gezinsvoogd. Als de gezinsvoogd uithuisplaatsing adviseert en de Raad voor de Kinderbescherming neemt dit – zonder zelf onderzoek te doen – over, dan zal de Rechter het advies ook overnemen. Als de gezinsvoogd van alles bij elkaar liegt – en dat gebeurt – om ervoor te zorgen dat de ouders de voogdij kwijt raken, en de Raad voor de Kinderbescherming neemt het advies over zonder andere deskundigen te raadplegen, zal de Rechter het dossier van de ouders, zonder dit te hebben ingekeken, aan de kant schuiven. Ook de advocaten staan machteloos in deze. Soms negeert Jeugdzorg zelfs het besluit van de Rechter, zoals in het geval van Yunus die terug geplaatst moest worden bij de ouders omdat de rechter de moeite had genomen het dossier wel in te kijken. De conclusie is dus dat de Wil van de gezinsvoogd Wet is.
En dat het alleen maar erger kan worden is een nachtmerrie die realiteit lijkt te worden. In 2015 is namelijk de transitie Jeugdzorg. De jeugdzorg wordt dan overgedragen aan de gemeenten, die daar eigenlijk slecht op voorbereid worden en het met minder geld moeten doen. Dit zal betekenen dat de gezinsvoogden nog minder tijd te besteden hebben om de 15 kinderen die ze nu onder hun hoede hebben, te begeleiden binnen de gezinnen. En als gezinsvoogden onder druk staan, zullen ze minder goed kunnen oordelen over de vaardigheden van de ouders, met als gevolg: nog meer ondertoezichtstellingen en nog meer uithuisplaatsingen. Het is totaal onlogisch dat de overheid bezuinigen wil op jeugdzorg, terwijl het aantal uithuisplaatsingen toeneemt. En uithuisplaatsingen kosten overheid (lees de samenleving) ontzettend veel geld. Vier miljard kost Jeugdzorg op jaarbasis. Dat de gezinsvoogden zelf niet protesteren tegen de bureaucratie van dit systeem, begrijp ik. Zij willen toch ook graag hun baan behouden. Maar waarom de politici doof, stom en blind voor de wanhoopskreten van de ouders, daar kan ik met mijn verstand niet bij.
Ik ben verdrietig.
Ik voel me meegesleurd door de machteloosheid tegenover de jeugdhulpverlening die onze kinderen eigenlijk zou moeten beschermen en begeleiden, maar dit niet waar kan maken. Het voelt alsof ik daadwerkelijk in de schoenen sta van de ouders. Ik voel hun pijn, hun wanhoop en ik begrijp dat ze van radeloosheid niet meer helder kunnen denken.
Ik voel me schuldig.
Ik ben er medeverantwoordelijk voor dat ouders hun kinderen minder mogen zien. Ik ben er schuldig aan dat ouders de voogdij kwijt raken, omdat ik hun verhaal heb opgetekend. Het is nooit mijn bedoeling geweest dat deze ouders hierdoor bestraft zouden worden. De uithuisplaatsing was al een straf die veel ouders niet verdiend hebben.
Ik ben dankbaar.
Toch denk ik dat juist door het naar buiten treden van al deze slachtoffers, de druk wordt opgevoerd op Jeugdzorg. Het angstzweet breekt ze uit. Dat zij nu hun heil zoeken in het nemen van strafmaatregelen, betekent niet alleen hun macht, maar ook hun angst om die macht kwijt te raken. Daarom beginnen ze maar wild om zich heen te slaan. Ook wordt de druk opgevoerd op de overheid om nu eindelijk eens iets te veranderen aan een systeem dat de ontwikkeling van de kinderen verslechterd in plaats van verbeterd. Dat is immers uit meerdere rapporten en onderzoeken gebleken.
Hierbij wil ik dan ook alle slachtoffers van Jeugdzorg die hun verhaal open en eerlijk vertellen, bedanken voor hun moed. Door jullie zijn er ook andere slachtoffers die op staan en hun mond open doen. Ook wil ik ze bedanken voor hun doorzettingsvermogen, want van opgeven willen zij niet weten. Tot slot wil ik ze bedanken voor de hoop dat ze hun kind ooit toch nog terug krijgen. Hun hoop is mijn hoop. Hun protest is mijn protest.
BEDANKT
© Moslim Vandaag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten