Van de week was ik ineens zo door het dolle heen van vreugde. Ik wist niet wat me overkwam. Ik boog meteen voorover en bedankte God. Eindelijk gerechtigheid. Er was mij onrecht aangedaan. En God zette het Recht. Zo voelde dat voor mij.
Nu is mij wel vaker onrecht aangedaan. Maar niet alle onrecht wordt recht gezet in dit leven. Soms moet je je erbij neerleggen dat onrechtvaardige mensen bestaan. Soms moet je accepteren dat die mensen ook na jou andere mensen onrechtvaardig behandelen. En dat je er niets, maar dan ook niets aan kan doen.
In het begin dacht ik dat God altijd aan de kant van de rechtvaardigen zou staan. Nu staat Hij ook aan de kant van de rechtvaardigen, maar dat betekent niet dat hij de onrechtvaardige mensen nooit laat overwinnen. Hun overwinning is als een beproeving voor de rechtvaardige mensen. Om te kijken of we genoeg op Hem vertrouwen. Die les is goed tot mij doorgedrongen.
Aangezien ik in eerdere situaties ook lijdzaam moest toezien dat men er mee weg kwam, en dat vervolgens de tijd alle wonden heelde, vermoedde ik dat mij ook deze keer zo'n (rouw)proces te wachten stond. Maar het lijkt nu anders te gaan. Deze keer heeft God gekozen om mij genoegdoening te schenken in dit leven. Toen ik het hoorde, leek het erop alsof de woede om het onrecht als een windvlaag uit mijn lijf trok. Ik besefte namelijk dat God aan mij persoonlijk aandacht had geschonken. Dat God mij de moeite waard vond.
Het verdriet zit er nog wel. Het gaat vooral om zelfverwijt. Hoe heb ik mensen kunnen vertrouwen op hun woord, terwijl zij heel andere plannen met mij hadden? Mogelijk hadden ze in eerste instantie niet eens de intentie om mij te bedriegen, maar wilden ze koste wat kost hun eigen hachje redden of hun ambities waarmaken. Het resulteerde echter in liegen en bedriegen, toen ik niet meegaand genoeg was.
Ik moet inzien dat het niets met naïviteit te maken heeft, dat ik die mensen vertrouwde. Ik moet inzien dat zij mijn vertrouwen misbruikt hebben. Zij hebben mij kwaad berokkend. Het lag niet aan mij. Ik hoef mijzelf niet te verwijten dat ik dat niet inzag. Die pijn, dat verdriet mag ik mezelf niet aandoen. Vertrouwen in de mensheid is iets moois en niet iets doms. Nu God mij Genadig is geweest, kan ik dit verdriet mogelijk eindelijk gaan verwerken.
Ik denk, dat mijn woede en eventuele wraakgevoelens nu verdwenen zijn. Mensen vergeven is het beste cadeau dat je aan jezelf kan geven. Woede en wraak verzuren de mens, dat kan nooit gezond zijn. Normaal gesproken vergeef ik heel makkelijk, maar waarschijnlijk heeft het deze keer langer geduurd, omdat men na mij ook nog vele anderen onnodig gekwetst, belogen en bedrogen heeft.
Tot slot vraag ik God, om mij intuïtief te laten aanvoelen als mensen misbruik van mij willen maken. Want alhoewel wantrouwen veel kapot kan maken, kan gezond wantrouwen leed voorkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten