Mijn moeder is altijd op de achtergrond geweest. Zij was de ondersteuning die mijn vader nodig had. Ze deed het huishouden, ze verzorgde de tuin en zij hielp hem op het land. Haar vriendinnen uit Sleen zeiden, toen mijn vader haar hand kwam vragen: "Je hebt geluk meid. Boeren uit Nieuw-Weerdinge zijn rijk. Je zult een mooi leven leiden." Een mooi leven werd het. Maar niet zoals mijn moeder zich dat had voorgesteld. Er moest gewerkt worden. De dag na de bruiloft al. Mijn opa en oma waren echte calvinisten wat werk betreft. Mijn moeder was hard werken wel gewend, aangezien zij haar eigen vader ook al altijd geholpen had op het land. Eigenlijk heb ik haar nooit horen klagen, over dat harde werk, realiseer ik mij nu. Voor mij was ze, ook toen al, een fantastische moeder. Elke middag zat ze klaar met de theepot als ik thuis kwam van school. Als ik ergens verdrietig over was en mij de hele 10 kilometer afstand naar huis fietsen groot hield, huilde ik alsnog tranen met tuiten als ik thuis kwam. Ze hoefde me alleen maar aan te kijken. Niets kon ik voor haar verbergen. Liegen ging ook niet. Ze ontdekte altijd waar ik de droge worst uit de koelkast nu weer had verstopt, zelfs toen ik hem een keer achter in de paardenstal bovenop de balken had gelegd.
Mijn vader - die naast zijn werk op het land en rondom de boerderij ook nog in de politiek zat en actief was als voorzitter van Veilig Verkeer Nederland en binnen allerlei andere clubs en organisaties in het dorp - trad in tegenstelling tot mijn uitermate bescheiden moeder graag op de voorgrond. Vol bewondering zag ik naar hem op als hij zonder zenuwen een podium opstapte en het woord nam. En ondanks alle drukte nam hij toch nog uitgebreid de tijd om met zijn kinderen te spelen. Dan zaten mijn middelste zus en ik elk op een voet van 'ons pabe' en deden we een wedstrijd wie er als eerst aan de overkant was. Of liepen we marcherend door het hele huis achter mijn vader aan op de accordeonmuziek van Johnny Woodhouse.
In tegenstelling tot andere ouders trof ik mijn ouders nooit elkaar zoenend op de bank aan in huis. Als ik er wat van zei -omdat ik het toch wel leuk had gevonden als ze elkaar eens zouden liefkozen ter bevestiging van mijn twijfel - ging mijn moeder 'heel gemaakt' op zijn schoot zitten, voor heel eventjes dan. We waren ook niet gewend dat er tegen ons werd gezegd: "Ik hou van jou." Ik was elke keer verbaasd en zelfs verontwaardigd als mijn vader zat te snikken voor de televisie als er liefdevolle woorden werden gesproken van moeder of vader tot kind. Nooit had mijn vader gezegd dat hij van me hield. Wat hypocriet vond ik dat als puber.
Maar ondanks het feit dat ik als kind de bovenstaande woorden heb gemist, weet ik dondersgoed dat mijn ouders om ons gaven en geven. En ook dat ze zielsveel van elkaar houden. Toen mijn moeder meer dan 10 jaar geleden een hartaanval kreeg en mijn vader thuis alleen achterbleef, zag hij er verslagen uit. Wat was ik blij en dankbaar, dat ze helemaal weer opknapte.
Mijn ouders geven veel om elkaar. Alles doen ze samen. Opstaan, ontbijten, koffiedrinken, jeu de boule, tientallen kilometers fietsen, bowlen, naar concerten en toneelstukken. Alleen wandelen gaat niet zo best meer met mijn moeders versleten knie. Dagelijks spelen ze na de koffie of thee een spelletje met elkaar: Rummykub, Skib bo of Yathzee. Nooit worden ze elkaar moe. En nooit zal mijn moeder geërgerd tegen mijn vader zeggen, dat hij die zelfde grap al honderden keren herhaald heeft. En dat van die honderden keren is heus niet overdreven.
Van mijn ouders heb ik geleerd wat ware liefde is. Woorden zijn daarvoor vaak niet eens nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten