Terwijl ze vecht tegen de tranen, zegt ze: “Ik heb de scheiding goed verwerkt. En ik denk de kinderen ook.” Aan het woord is Zohra. Ze is alleenstaande moeder van drie kinderen, en is voor de kinderen thuis gebleven. Financieel kan ze het allemaal nauwelijks bolwerken. Ze voelt zich schuldig, dat ze haar kinderen niet méér kan bieden, bijvoorbeeld geen cadeaus voor het offerfeest.
Ze woont in de wijk Overvecht. De wijk waarover Frank Mulder in ‘De Groene’ schrijft: ‘Van de vijfduizend gezinnen met kinderen in deze wijk is maar liefst een derde een eenoudergezin (in de rest van het land is dat één op vijf). Die ouder is bijna altijd de moeder. Hierbij zijn uiteraard niet de ouders gerekend die weer hertrouwd zijn, en ook niet de ouders die nog zullen gaan scheiden voordat hun kinderen volwassen zijn, dus we kunnen makkelijk stellen dat meer dan de helft van de kinderen in de wijk in de loop van hun jeugd hun vader ziet vertrekken.’
Geen bemiddelingVolgens Mulder wordt er veel tijd, geld en passie gestoken in taalles, handhaving, armoedebestrijding, schuldhulpverlening, deradicalisering, onderwijs, opvoedondersteuning, jongerenwerk en nog veel meer, maar ontbreekt het aan bemiddeling in gezinnen voorafgaand aan de scheiding. Met name ouders van Marokkaanse en Turkse komaf kloppen niet aan de deur bij sociale instanties bij echtelijke problemen. Ze hangen de vuile was niet buiten. Terwijl in de landen van herkomst de familie een grote rol speelt in de bemiddeling, ontbreekt dat hier in Nederland grotendeels.
Hierdoor groeien veel kinderen op in gebroken gezinnen. Het gevolg hiervan is dat de kans groot is dat deze kinderen problemen ervaren om zich ergens aan te binden, om zich te hechten op een gezonde manier. Uit de praktijk blijkt dat deze kinderen op hun beurt ook makkelijker scheiden. En zo geven we ‘gebroken harten’ door aan volgende generaties.
Maar het hoeft niet zo te gaan.
Zij breken ons hart niet, dat doen we zelfVoordat we aan een (nieuw) huwelijk beginnen, zouden we eerst zelf goed in ons vel moeten zitten. Als wij onszelf niet accepteren, is de kans groot dat we een partner aantrekken die ons bekritiseert, juist op de punten die we niet willen horen, juist op de punten waar we zelf ook al onzeker over zijn. We trekken de problemen dus zelf naar ons toe. Zij zijn het niet die ons hart breken, dat doen we zelf, ook al doen we dat doorgaans onbewust.
Als we daarna scheiden van deze partner, en we werken niet aan onszelf, zullen we opnieuw een partner aantrekken die hetzelfde gedrag vertoont. Of zijn het ineens onze kinderen die ‘de aanval inzetten’. Ook onze kinderen doen dat niet bewust. Vanuit hun onderbewuste willen zij dat wij werken aan ons persoonlijk geluk.
Maar zolang wij er niet open voor staan, zullen we in dezelfde cirkel blijven ronddraaien. Met alle emoties, gedachten en gedragingen die daarbij horen; schuldgevoelens, zoals in het geval van Zohra, maar ook schaamte, impulsief gedrag, de strijd opzoeken, radeloosheid, apathie, depressie…. Ook deze uitingen geven we onbewust door aan onze kinderen!
Heel je hart!Je kunt dit patroon echter doorbreken. Je kunt jezelf veranderen, door je gedachten te veranderen en vervolgens je gedragingen. Is het niet dat Allah in de Koran zegt: ‘Voorwaar, Allah verandert de toestand van een volk niet, totdat zij hun eigen toestand veranderen…” (Koran, 13:11)
Een kindertolk is bij machte om de boodschap van je kind, je partner, ex of iedere andere relatie te ‘vertalen’ naar een boodschap voor jou. Waar de spiegel nu nog beslagen is, verdwijnt de damp en kun je jezelf in de ogen kijken en zien, zoals je werkelijk bent. Zo kun je werken aan je eigen helingsproces. En zo kun je weer de verantwoordelijkheid nemen over je leven. Je kunt er pas voor je kinderen en een partner zijn, als je er eerst voor jezelf bent. Dat is niet egoïstisch, dat is wijs!
bron: www.beanoorcoaching.com
