“Best vermoeiend om mijzelf te zijn”

Volgens haar familie had Salima docente moeten worden. Volgens haar omgeving had ze al getrouwd moeten zijn.  Maar de van oorsprong Marokkaanse Salima Benali (24) uit Eindhoven heeft besloten om nog meer dan voorheen haar hart te volgen. Ook al verliest ze daar vrienden mee. Ze kan niet anders. Haar verhaal.

“Velen verwachtten dat het  mis zou gaan. We woonden destijds  in een probleemwijk. We zagen veel mensen het verkeerde pad opgaan. Mijn ouders waren gescheiden. Na tien jaar hertrouwde mijn moeder en kwam er ineens een nieuwe man in ons leven, terwijl ik met mijn twaalf jaar middenin de puberteit zat. Dat waren er allemaal ingrediënten voor, maar het is niet gebeurd. Sommige ouders hebben geen idee waar hun kind uithangt om tien uur ’s avonds. Mijn moeder wist precies waar we waren. Ze maakte geen onderscheid tussen een jongen of meisje in het gezin. Wat mijn broer mocht, mochten wij ook. Ook waren wij als kinderen met weinig tevreden.”

Salima was al vroeg volwassen. Dat heeft te maken met het feit dat ze opgroeide bij een alleenstaande moeder, een sterke vrouw waar Salima veel bewondering voor heeft. “Desondanks ben ik geen moederskindje,” haast ze zich te zeggen.  “Dat verwachten de mensen, waarschijnlijk omdat ik verschillende blogs heb geschreven over mijn grote liefde voor mijn moeder . Zij is inderdaad de spil van mijn bestaan, zoals moeders vaak de spil zijn in het leven van hun kinderen. Toch zal ik mijn eigen pad bewandelen. Hierdoor laat ik me door niemand weerhouden. Ook niet door mijn lieve moeder.’’

“Ik oog zelfverzekerd, maar ben wel kwetsbaar”

De Marokkaanse oogt met haar 1 meter 54 behalve charmant ook kwetsbaar, maar als ze haar mond open trekt en je recht aankijkt, weet je dat je met iemand van doen hebt die weet wat ze wil. Salima is zich ervan bewust dat ze zelfverzekerd overkomt.   “Ten eerste kom ik over als een perfecte moslima uit een perfecte familie. Nu is het daadwerkelijk zo, dat ik het getroffen heb. Verder kom ik gewoon voor mijn mening uit. Ook al is iedereen voor; als ik tegen ben, zeg ik er wat van. Ik kan heel stellig zijn. Ik zou ook niet anders kunnen. Mensen verwarren dat met zelfverzekerdheid. Maar toch ben ik wel degelijk kwetsbaar.”

Maar hoe komt het dan dat Salima toch onzeker is? “Mogelijk komt dat doordat ik vaak te horen kreeg dat ik als vrouw of als Marokkaan het toch niet ver zou gaan schoppen. Ook zijn mijn ideeën vaak de grond in geboord. Daarom wil ik, als ik nu iets doe, het echt goed doen.”  Mogelijk dat Salima daarom zo streng is voor zichzelf. Ze beaamt het met een zucht:  “Ik vraag inderdaad veel van mezelf.”  

“Ik sla hiermee een blinde weg in”

Vanaf kinds af aan is Salima zoekende. Zij stelde zichzelf veel vragen. Zij zocht het in boeken, vooral in boeken. “Ik las op een gegeven moment wel tien boeken in de week. Eigenlijk mocht ik bepaalde boeken nog niet lezen, maar toen ik een jaar of 13 was, liet de bibliothecaresse boeken voor volwassenen toch maar passeren, ondanks dat het apparaat weigerde.”  Boeken leest ze nog steeds veel en graag, maar het viel haar op dat het boek dat zij nodig had nog niet geschreven is. Daarom droomt ze ervan haar eigen boek te schrijven. “Er werd eigenlijk van mij verwacht dat ik docent zou worden. Mijn broer en zus zijn ook leraar geworden. Maar ik zou graag een boek schrijven. Ik realiseer het me: ik sla hiermee een blinde weg in.”

Toch doet Salima wat ze moet doen. Zij doet wat haar hart haar ingeeft. En ze vraagt Allah om leiding.  “Gelukkig heb ik al als kind de Nabijheid van Allah gevoeld.  Als ik het even allemaal niet meer weet, vraag ik Hem om Leiding.” Maar als Salima ergens voor gaat, gaat ze ergens voor. “Ik ga daarin heel ver met mezelf. Zo heb ik mijn studie opgeschort, omdat ik tijdelijk iets anders ging doen. Dan zeggen sommige mensen: vertragen kost toch geld? Wat maakt het uit? Ik betaal er toch zelf voor.”  Vanaf haar veertiende werkt Salima al. Eerst in het weekeinde, vakanties en na schooltijd en daarna een fulltime job. De laatste jaren merkt ze dat deze onafhankelijkheid haar zwaar valt. Ze is zo gewend om haar eigen boontjes te doppen, dat ze niet weet hoe het is om hulp van anderen te aanvaarden. Langzaam maar zeker probeert ze de controle over haar leven los te laten.  En dat valt haar niet mee.

“Aan het einde van de dag ben ik mijn eigen beste vriend”

De blinde weg, het volgen van haar hart, het schrijven van een boek, vergt veel van haar. Waarvoor doet ze het nu eigenlijk? “Het komt omdat ik op zoek ben naar oprechtheid. Dat vereist ook dat je jezelf  blootgeeft. Ik ben hard voor mezelf. Ik  geef me zelf veel bagage mee. Ik heb veel mensen geholpen. Dat heb ik met veel liefde gedaan. Maar als ik hulp nodig had, stond ik er vaak alleen voor.  Als ik werd neergesabeld, ben ik altijd weer zelf overeind gekrabbeld. Ik had het bijvoorbeeld heel moeilijk toen mijn grootvader overleed. Achteraf denk ik: ik had minder sterk moeten zijn. Maar ik realiseer me ook dat aan het eind van de dag ik mijn eigen beste vriend ben.”

De strengheid voor zichzelf gaat echter  ver, soms te ver. Aangezien je in het leven niet alles onder controle kunt houden, zocht zij iets dat haar wel zou lukken. En dat was ‘eten’. Daarom heeft ze nu een eetprobleem, alhoewel zij dat een te groot woord vindt. Hulp heeft ze niet gezocht. Haar moeder houdt haar goed in de gaten en dat is afdoende. “Ik zie het gewoon als een tic, maar wel eentje die invloed op me zal blijven hebben de rest van mijn leven” Een andere tic die Salima heeft ontwikkeld is telkens  checken of ze genoeg lezers heef op haar blogs die ze schrijft voor o.a. MoslimVandaag en haar eigen blog ‘Superwoman In Black’.  “Als ik alleen maar een paar likes heb op een blog of wanneer een blog weinig gelezen is, ben ik ontevreden en teleurgesteld. Maar laatst zag ik dat ik meer dan 800 lezers had voor mijn eigen blog. Dat is een compliment, maar vooral een bevestiging voor mij dat ik door moet zetten en niet moet opgeven.” Toch voelt het voor haar meer als een constatering dan als een compliment. “Het is niet dat ik er gelukkiger van word, maar ja, je schrijft toch voor een publiek. En met de likes en lezers meet je of het aansluit bij het publiek,” legt ze uit. .

“Ik blijf liever alleen”

Volgens haar familie had Salima docente moeten worden. Volgens haar omgeving had ze al getrouwd moeten zijn. Dit wordt ook vanuit de islam van haar verwacht. “Ik weet het: het huwelijk is de helft van het geloof.  Maar het beeld dat ik van een getrouwde moslimvrouw  en haar man heb,  schrikt me af. Vrouwen die getrouwd zijn; die kinderen hebben; die een baan hebben wat hun man dan wel prima vindt in verband met de extra financiën, maar als ze thuis komen moet het eten nog wel klaar gemaakt worden en de was moet ook netjes gestreken. Dat zijn de vrouwen die hun droom hebben gevolgd en ze zijn geaccepteerd door hun mannen en de maatschappij. Ze zijn echter behalve geaccepteerd ook overwerkt.  Zo wil ik niet trouwen. Natuurlijk zijn er ook vrouwen die ervoor kiezen thuis te blijven, die weinig van de wereld weten en die daar rust in vinden. Dat past dan bij hen, maar dat past niet bij mij. Als ik geen man vindt zoals mijn broer, die niet verwend is door zijn moeder, dan blijf ik liever alleen.”  

En alleen voelt Salima zich vaak. Alhoewel ze omringd is door familie en kennissen, wordt ze nogal eens overmand door gevoelens van eenzaamheid. Sinds ze er kort geleden voor gekozen heeft een eigen blog te beginnen,  merkt ze dat ze vrienden verliest. “Ik doe gewoon wat mijn fitrah (mijn natuur) mij zegt en daar schrijf ik over. Van vrienden verwacht ik dan ten minste een reactie. Niet dat ik er zelf naar moeten vragen of ze mijn blog hebben gelezen, en dat ze alleen maar ‘ja’ zeggen. Hallo, ik heb mezelf bloot gegeven en je reageert niet!  Nu ik mijn ding doe, verlies ik dus vrienden. Nou dan zoek ik liever mensen die zijn zoals ik, die me wel iets gunnen.”  Salima heeft duidelijk hoge verwachtingen van zichzelf, maar ze heeft die ook van anderen. Ze is de laatste jaren vaak van een koude kermis thuis gekomen, maar ze meent dat ze haar les nu wel heeft geleerd. “Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik er voor iedereen moest zijn. Maar ik had mezelf niet zo moeten wegcijferen.”

Zo jong als ze is, zo wijs is ze ook, alhoewel dat niet altijd even makkelijk is. “Het is heel vermoeiend om mezelf te zijn.”  Salima Benali, charmant,  oprecht, kwetsbaar, haar hart volgend  en hard voor zichzelf.

© Moslim Vandaag

Het doosje

Het was genânt voor mij, voor haar. Althans zo vul ik dat nu in. Zij gaf me een doosje als cadeau. Ik was met mijn 13 jaar nog te jong om te begrijpen dat het doosje an sich waarde had. Dus ik pakte het doosje en opende het met een grote gretigheid om te kijken wat er in zou zitten om verbluft te constateren dat het leeg was. Was dit alles? Was dit het cadeau? Nou ja, zeg! Wat een zuinigheid! Wat voor een gezicht zal ik getrokken hebben? 't Was vast geen fraai gezicht.  Wat een ondankbaar wicht! 

Met dat de jaren verstreken heb ik het doosje leren waarderen. Ik ontwikkelde zelfs een voorliefde voor doosjes en heb inmiddels een kleine verzameling. Ik hecht normaal gesproken niet aan materie. Vooral niet aan grote materie. Het maakt me niet uit in wat voor auto ik rijd of wat voor televisie ik heb. Het zijn de kleine dingen die mijn interesse wekken, die mijn hart stelen. 

Zoals het doosje dat ik ontving toen ik stage had gelopen op de basisschool als student van de Pabo. Het doosje was gevuld met brieven van leerlingen die ik zo heel nu en dan tevoorschijn haal en waarvan mijn hart een vreugdesprongetje maakt, en met de steen die ik van mijn begeleider kreeg, door midden  gekliefd en die mij zijn binnenkant toont  van prachtige , paarse kristallen. 
Zoals het pennendoosje dat ik ontving van een vriendin, met parelmoer bedekt.
Zoals het doosje voor mijn ringen in de vorm van een hart die ik van mijn kinderen kreeg voor mijn verjaardag.

Zoals dit doosje, dat Maaike mij schonk toen ik nog te jong was om het te waarderen. 

Voor de zekerheid heb ik er net toch nog maar een keer in gekeken. 

Don't be afraid

If in the dark you're afraid

then just wait

'cause your fears will fade

Don't hesitate

open the gate

it's never too late

No room for hate

in the heart that is made

by Him Who creates

So much more

than the love of a mate

Your heart

Let Him illuminate

From the bottom of your heart - hadith

Het wereldse leven: de doenja

Koran, hoofdstuk 2, 8 tm 18:

En er zijn mensen, die zeggen: "Wij geloven in Allah en in de laatste Dag", hoewel zij geen gelovigen zijn. Zij trachten Allah en de gelovigen te bedriegen, zij misleiden echter niemand dan zichzelf en zij beseffen het niet. Er is een ziekte in hun hart en Allah heeft die ziekte verergerd; er wacht hun een pijnlijke straf, omdat zij plachten te liegen. Wanneer hun wordt gezegd: "Richt geen onheil op aarde aan" dan zeggen zij: "Wij zijn slechts vredestichters". Pas op! Voorzeker zij zijn het die onheil stichten, doch zij beseffen het niet. En wanneer hun wordt gezegd: "Gelooft, zoals andere mensen geloven", zeggen zij: "Zullen wij geloven, zoals de dwazen hebben geloofd?" Ziet toe! Zij zijn het die dwaas zijn, doch zij weten het niet.En wanneer zij de gelovigen ontmoeten, zeggen zij: "Wij geloven", doch wanneer zij naar hun leiders gaan, zeggen zij: "Wij zijn waarlijk met u, wij spotten slechts (met hen)."Allah zal hun spotternij bestraffen en Hij zal hen blindelings in hun overtreding verder laten afdwalen.Zij zijn het die dwaling hebben aanvaard in ruil voor de rechte weg, maar hun handelwijze heeft hun geen gewin gebracht, noch konden zij worden geleid.Hun toestand is als de toestand van iemand die een vuur ontstak en toen het zijn omgeving verlichtte, nam Allah hun licht weg en liet hen in diepe duisternis, zodat zij niet meer zien. Doof, stom en blind, derhalve keren zij niet terug.

Het beste wat je als vader kan doen voor je dochter

‘Het beste wat een vader voor zijn dochter kan doen is van haar moeder houden’ is een quote van Elaine S. Dalton, waarvoor we haar hartelijk mogen bedanken. Maar natuurlijk is het ook voor de zoon even belangrijk, dat de vader en moeder elkaar hun liefde tonen. Helaas zijn we het binnen de moslimgemeenschap niet gewend om elkaar  onderling liefde en affectie te tonen. En dat terwijl onze profeet Mohammed, vrede zij met hem, dat juist wel deed. Hij kuste zijn vrouw, hij kuste zijn kinderen; hij sprak er over met anderen hoe belangrijk die onderlinge barmhartigheid was.

Waarom volgen wij deze soenna niet? Waarom is het ‘hasjoema’ om je zoon te kussen als hij ‘groot’ is geworden? Waarom is het een schande je man een kus te geven in het bijzijn van de kinderen of van je schoonfamilie? Ik weet nog dat mijn man mij, toen we voor het eerst naar zijn familie gingen, opdroeg om uit zijn buurt te blijven: als je het maar uit je hoofd laat om mij te kussen waar mijn vader bij is. Ik antwoordde: “Maak je niet druk, mijn ouders hebben ook nooit bij elkaar op schoot gezeten toen ik kind was.”  En dat was waar. In mijn cultuur – ik ben half Drents, half Gronings -  waren we het ook niet gewend elkaar te knuffelen, mijn ouders niet en mijn ouders ons als kinderen ook niet. Dit betekende overigens niet dat mijn ouders niet van elkaar of van ons hielden.

Een paar jaar na mijn shahada (geloofsgetuigenis) leerde ik echter dat onze profeet zich niet schaamde om zijn vrouwen te kussen waar anderen bij waren. Hij sprak er openlijk over om als voorbeeld te dienen. Ook liep hij arm en arm met zijn vrouwen over straat. Ook staat hij erom bekend zijn kinderen regelmatig te kussen. Elke keer als zijn dochter Fatima binnenkwam, begroette hij haar vol blijdschap en met een kus.

Er gaan verschillende overleveringen over onderlinge affectie in een gezin. Ik noem er twee.
Omar de zoon van Abi Salama verhaalt dat hij de profeet, vrede zij met hem, had gevraagd: “Mag een vastende iemand anders kussen?” Toen zei de Profeet,  vrede zij met hem: “Vraag het aan deze persoon.” Hij bedoelde Omar´s eigen moeder Oem Salama. Toen vertelde zijn moeder hem dat de profeet, vrede zij met hem, het wel deed. Toen zei hij: “Ja, maar boodschapper van Allah,  van u zijn al uw voorgaande en toekomstige zonden al vergeven!” Toen zei de profeet, vrede zij met hem: “Jazeker, maar ik ben de meest godsvruchtige en godvrezende van jullie allemaal.” 
(Overgeleverd door Muslim).

Met de laatste zin bedoelt hij, dat als zelfs hij – de meest godsvruchtige en godvrezende mens op aarde – zijn vrouw een kus gaf terwijl hij vastte, het voor zijn volgelingen zeker toegestaan was. Het geeft ook aan dat de profeet, vrede zij met hem, echt niet bij elke kus geslachtsgemeenschap wilde of daar toe neigde, maar dat hij gewoon liefde, genegenheid en waardering toonde. Tot slot maakt het duidelijk, dat hij zich er niet voor schaamde om de buitenwereld te tonen dat hij van zijn vrouwen hield.

De tweede overlevering staat zowel in de verzameling van Muslim als van Bukhari en is van Aboe Hoeraira. De boodschapper van Allah, vrede zij met hem,  kuste zijn kleinzoon Hasan ibn Ali, terwijl Aqra ibn Haabis naast hem zat. Aqra zei: “Ik heb tien kinderen, maar ik heb nog nooit één van hen gekust.” De Boodschapper van Allah keek hem aan en zei: “Wie niet genadig (vriendelijk) is voor anderen, zal geen genade ontvangen.”

De profeet, vrede zij met hem, leert ons een belangrijke les hiermee. Wees genadig, wees vriendelijk tegenover je vrouw of je man en jullie kinderen. Man en vrouw moeten zich daarom niet schamen om elkaar regelmatig te vertellen dat ze van elkaar houden en de kinderen mogen dit horen. Hierdoor leren de kinderen dat hun vader en moeder voor elkaar bestemd zijn,  dat ze elkaar blij maken, elkaar laten lachen, elkaar troosten, elkaar beschermen en elkaar verheffen. Maar Allah kan het nog veel mooier zeggen:

“En van Zijn tekenen is, dat Hij partners voor jullie uit jullie zelf heeft geschapen, zodat jullie gemoedsrust bij hen kunnen vinden, en Hij heeft liefde en genegenheid tussen jullie geplaatst.” (30:21)

“… Zij zijn een gewaad (ter bescherming en ter comfort) voor jullie, en jullie zijn een gewaad voor hen.” (2:187)

Laten we het voorbeeld van de profeet, vrede zij met hem, volgen en ons bevrijden van gewoonten en gebruiken die ons onnodig gevangen houden. Kus je vrouw, kus je kinderen! Vertel elkaar dat je van elkaar houdt! 

Het gezin is de belangrijkste oefenplaats voor elk van ons. Het is de samenleving in het klein. Elk gezinslid is als een spiegel voor de ander. En de ouders, dat  zijn de belangrijkste spiegels. Kinderen kopiëren werkelijk alles wat ze zien en horen van hun ouders. Wat hebben we liever: dat kinderen van ons leren wat liefde is, of dat ze het leren op straat of door televisie te kijken?