Het was genânt voor mij, voor haar. Althans zo vul ik dat nu in. Zij gaf me een doosje als cadeau. Ik was met mijn 13 jaar nog te jong om te begrijpen dat het doosje an sich waarde had. Dus ik pakte het doosje en opende het met een grote gretigheid om te kijken wat er in zou zitten om verbluft te constateren dat het leeg was. Was dit alles? Was dit het cadeau? Nou ja, zeg! Wat een zuinigheid! Wat voor een gezicht zal ik getrokken hebben? 't Was vast geen fraai gezicht. Wat een ondankbaar wicht!
Met dat de jaren verstreken heb ik het doosje leren waarderen. Ik ontwikkelde zelfs een voorliefde voor doosjes en heb inmiddels een kleine verzameling. Ik hecht normaal gesproken niet aan materie. Vooral niet aan grote materie. Het maakt me niet uit in wat voor auto ik rijd of wat voor televisie ik heb. Het zijn de kleine dingen die mijn interesse wekken, die mijn hart stelen.
Zoals het doosje dat ik ontving toen ik stage had gelopen op de basisschool als student van de Pabo. Het doosje was gevuld met brieven van leerlingen die ik zo heel nu en dan tevoorschijn haal en waarvan mijn hart een vreugdesprongetje maakt, en met de steen die ik van mijn begeleider kreeg, door midden gekliefd en die mij zijn binnenkant toont van prachtige , paarse kristallen.
Zoals het pennendoosje dat ik ontving van een vriendin, met parelmoer bedekt.
Zoals het doosje voor mijn ringen in de vorm van een hart die ik van mijn kinderen kreeg voor mijn verjaardag.
Zoals dit doosje, dat Maaike mij schonk toen ik nog te jong was om het te waarderen.
Voor de zekerheid heb ik er net toch nog maar een keer in gekeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten