Genade van Allah

Het overkomt me niet zo vaak, maar ik heb vandaag het ochtendgebed gemist. Volgens mij heb ik de wekker nog wel gehoord, heb 'm uitgezet en ben meteen weer naar dromenland vertrokken. Maar zeker weten doe ik het niet. Om 5.46 uur werd ik wakker. De zonsopkomst was al twintig minuten geleden. Ik had heel erg de neiging om maar gewoon weer verder te slapen - want ik was toch al te laat - maar ik weet dat het een goed gebruik is, naar het voorbeeld van de profeet Mohamed (vrede zij met hem) om dan toch gelijk op te staan. Het is ons namelijk aangeraden om meteen te bidden, als wij ons herinneren dat we een bepaald gebed gemist of verzaakt hebben.

Het schijnt Rahmatoellah, Genade van Allah, te zijn als je een keer door de wekker heen slaapt.

Fadjr, het ochtendgebed, is het moment dat de twee engelen aan onze zijden die onze daden optekenen naar hun Heer opstijgen i.v.m. 'de wisseling van de wacht'. God zal vragen: hoe hebben jullie mijn dienaar achtergelaten? Vanochtend antwoordden de engelen: "Slapend" in mijn geval, maar op de andere dagen hoop ik dat ze zullen jubelen van vreugde, dat ik met mijn hoofd de grond raakte in aanbidding toen zij vertrokken. De engelen zijn bijzonder met ons lot begaan.

Ik heb perioden dat ik na het horen van de wekker meteen rechtop in bed zit, maar ook, en dan vooral in deze lenteperiode, dat het zwaar is om op te staan. Het avond- en nachtgebed waren immers ook al laat. Het is dan zaak om mezelf aan te sporen toch gelijk op te staan. Ik sta op, niet omdat ik bang ben dat ik anders straf krijg van een boze God. Maar ik sta op, omdat ik mijzelf onrecht aan doe als ik het gebed oversla. Ik doe mijzelf ongelooflijk tekort als ik niet bid. God heeft mijn gebed namelijk niet nodig, maar ik heb het zelf heel hard nodig.

Het wonderlijke is dat God geeft en geeft en geeft. Wij realiseren ons dat meestal niet. Maar Hij is zo Vrijgevig. Niet alleen geeft Hij  aan mij die doorgaans netjes het gebed verricht, maar ook aan al degenen die niet bidden. Aan degenen die Hem verheerlijken, en aan de grootste ellendelingen op aarde. Hij geeft van zijn rizq (rijkdom, onderhoud) aan wie Hij wil. Ieder krijgt zijn of haar deel, zoals is vastgelegd in een boek, dat bewaard wordt onder de Troon van God. De een wat meer dan de ander. De een omdat hij toch alleen maar in dit leven gelooft en God hem dienovereenkomstig de beloning van deze wereld schenkt, maar hem in het Hiernamaals zal vergeten zoals hij God vergat in dit leven. De ander zal mogelijk armoede kennen in deze wereld en hij of zij zal beproefd worden in meer of mindere mate. Dit alles met het doel om steeds meer beloningen te verzamelen voor het Hiernamaals. Hij zal zijn dienaar zuiveren zoals een goudsmid het beste goud zuivert in het vuur En Hij zal ons polijsten als natuursteen zodat ons ware zelf en ons mooie karakter steeds duidelijker in beeld komen en we gaan glanzen en schitteren.

Ikzelf vraag als dienaar altijd om zegeningen in deze wereld en in de volgende wereld. Dat mag. Het mag niet alleen, maar het wordt ook aangeraden. Behalve dat vragen vrij staat, houdt God ook nog een keer van de dienaar die veel vraagt, die met Hem communiceert en contact houdt. Hij wacht op onze vragen met een grote glimlach, omdat Hij weet hoe wij als mens zijn: we willen graag van alles hebben en houden. Hij kent al onze gedachten en onze wensen, Hij is ons nader dan onze eigen halsslagader.

En dat is precies de reden dat ik het ochtendgebed niet wil missen. Het is mijn contactmoment met mijn Schepper, aan wie ik mijn dankbaarheid toon voor het leven dat ik heb gekregen en van wie ik vraag mij altijd van Zijn Genade te schenken. Want ik kan nog zoveel goede daden verricht hebben; dat alles zal mij niet baten, als ik daarbij geen liefde heb getoond aan degenen aan wie ik iets gaf of voor wie ik iets deed, of dankbaarheid heb getoond aan de Schepper die het mogelijk maakte, dat ik überhaupt een goede daad kon verrichten.

"O Allah, schenk ons Licht, Leiding en Uw Liefde. Schenk ons Geduld, Geluk, Geloof en Gezondheid, maar bovenal Uw Genade, want zonder Uw Genade zijn wij reddeloos verloren."

Eigen huis, eigen tuin

Sommige mensen zullen hun wenkbrauwen fronsen. Ze zullen mij veroordelen. Maar dat neem ik maar voor lief. Elk mens is verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Bovendien heb ik al vaker gemerkt dat mensen mij de rug toe keren. Bijvoorbeeld omdat ik anders gekleed ben, of omdat ze horen dat ik een werkende vrouw ben die met mannen samenwerkt. Deze keer gaat het echter om de hypotheek die op ons huis rust die wij gedurende 30 jaar lang zullen moeten aflossen waarbij we een deel kwijt zijn aan rente. Ja, we hebben een eigen woning.

Ik ben opgegroeid op de boerderij met een groot erf, een grote tuin en een grote schuur. Ik had kortom veel ruimte, de mogelijkheid om met mijn blote voeten in het gras te lopen en de radslag te doen, in de appelboom te klimmen, te rolschaatsen in de schuur of om met mijn pa en zussen een potje tafeltennis te spelen in ‘het stookhok’. Ik heb na mijn jeugd in veel kleinere ruimtes moeten bivakkeren, meestal in flats, waar ik het miste om vanuit huis direct de tuin in te lopen. Of om langs het kanaal te gaan zitten en te filosoferen. Toen ik in Parijs woonde - de plaats waar ik mijn man leerde kennen - bungelde ik wel eens met mijn voeten in de Seine, omdat ik de wateren van Nederland zo miste.

Toen mijn man en mij de mogelijkheid werd geboden om het huis te kopen, dat we huurden, waarbij wij veel goedkoper uit zouden zijn dan als wij zouden blijven huren, onderzochten wij wat de islam daarvan zei. In eerste instantie lieten wij ons leiden door wat de meeste geleerden zeggen. Een huis kopen is op basis van rente en rente is haram. Punt uit.

Met de tijd hoorden wij echter dat er ook geleerden zijn die een andere  mening zijn toegedaan. Het kopen van een huis zou niet verboden maar makruh (afgeraden). Mijn man en ik hebben istighara verricht - het gebed waarbij je Allah om Leiding vraagt - en op basis daarvan hebben we ons besluit genomen.

Ik heb er nooit spijt van gehad. Toen we in ons huidige woning terecht kwamen als eigenaar, voelde het als een enorme gunst. “Mag ik hier wonen?” Deze dankbaarheid voel ik tot vandaag de dag. Toch heb ik er nooit mee te koop gelopen, want het is niet fijn om met de nek aangekeken te worden door ‘de gemeenschap’. Ik hoef echter geen verantwoordelijkheid af te leggen aan de gemeenschap. Die leg ik wel af aan mijn Schepper op de Dag des Oordeels.

Het is niet zo, dat ik blij ben met de rente. Integendeel. Rente is immoreel. Rente is destructief. Rente leidt er toe dat de rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer. Daarom keuren alle wereldgodsdiensten rente af. Maar wij leven in een wereld waarin we niet lijken te kunnen ontsnappen aan rente. Over alles wat we kopen, betalen wij rente, leerde ik uit het boek van econoom Ad Broere met de titel ‘Geld komt uit het niets’. Als het vuil wordt opgehaald, betaal je rente, als je huur betaalt, is een deel daarvan rente, als je eten koopt, betaal je daarover rente. De rente wordt namelijk doorberekend in de prijs. Volgens de Duitse professor dr. Margrit Kennedy  betalen wij gemiddeld 40 % rente op alle prijzen van onze goederen en diensten.

Ons hele geldsysteem is gebaseerd op rente. Nagenoeg alle banken in de wereld werken met rente. Na 9/11 heeft de bankelite ook bankvestigingen in Afghanistan, Irak en Lybië  gevestigd. Men creëert eerst een oorlog in het land om vervolgens in de wanorde die er ontstaat bijna onopgemerkt een eigen bank te stichten en aldus het geldstelsel onder controle te krijgen. Hiermee wordt de macht en de rijkdom van een kleine elite verder vergroot.

Daarom wordt het tijd voor een ander, alternatief geldsysteem. Voor banken die renteloos bankieren aanbieden, zoals islamitische banken. Als die mogelijkheid er komt, dat wij ons huis zonder rente te betalen, kunnen kopen, dan sta ik vooraan in de rij. Tot die tijd geniet ik van mijn eigen huis en eigen tuin.

Dit artikel was eerder gepubliceerd in Moslim Vandaag Exclusief

Achter de schermen

Schermen brengen over het algemeen niet veel goeds en niet veel soeps. Toch zijn schermen niet meer weg te denken uit mijn leven. Zat ik vroeger uren op mijn kamer boeken te lezen en bestudeerde ik de encyclopedie die mijn ouders hadden aangeschaft als een ware antropoloog, tegenwoordig breng ik die tijd door achter de PC, tot mijn gezin begint te klagen, dat ik nog geen thee heb gezet.

De televisie:

Regelmatig zap ik van het ene naar het andere kanaal, waarbij op de ene zender man en vrouw elkaar aflebberen en als je dan je hoofd wegdraait, en ondertussen probeert te zappen, en met een oog op de t.v. constateert dat op de andere zender iemand zo juist zijn of haar achterwerk of voorgevel open en bloot tentoonstelt. Beelden van goede maar vooral van slechte tijden, liefde, geweld, schoonheid, vunzigheid, zin en onzin wisselen elkaar in no time af. Mijn arme brein moet al die beelden verwerken. Geen wonder dat ik soms ’s nachts onrustig in mijn bed lig te woelen na een avondje ongeoorloofde liefde, oorlog, terrorisme en heel veel andere ellende kijken.

Maar wat is het soms toch een genot om naar parels van documentaires van Tegenlicht of Andere Tijden te kijken, van wie de journalisten een andere blik op de werkelijkheid bieden. Het schenkt me nieuwe inzichten. En wat vergiet ik toch menig traantje bij het kijken naar Spoorloos, waardoor alle psychotherapie aan mij verspild is. Niets mooiers dan moeder of vader en kind die herenigd worden en meteen een klik hebben, ook al hebben ze elkaar in geen 20 jaar of meer gezien. Toch heb ik met mezelf afgesproken dat de televisie grotendeels uit blijft. Pas in de avond kijk ik er werkelijk naar.

De telefoon

Aangezien ik een ouderwets apparaat heb, heb ik niet zo veel last van dit scherm.

Vaak vergeet ik zelfs berichten te checken als ik een piepje hoor. Ik ben ook niet van plan om een

moderner exemplaar aan te schaffen. Maar als de baas het aanbiedt – eigenlijk om mij nog beter

in de gaten te kunnen houden  - zal ik dat aanbod niet afslaan. We moeten immers wel met de tijd mee. Anders kan ik straks mijn kids niet meer begrijpen, omdat ze een andere taal spreken, de digitaal wel te verstaan.

De computer

Dat is een wat pijnlijker onderwerp. Als ik thuis ben, zorg ik ervoor dat ik snel klaar ben met het huishouden om mij vervolgens te kunnen storten op de PC. Aan dit computerscherm ben ik helaas verknocht. Vooral omdat ik alles kan opzoeken via het internet en het – voila - op mijn scherm verschijnt. Zoek en gij zult vinden. Nou, iets vinden lukt mij wel. Helaas vind ik, behalve wat ik zoek, ook nog heel veel andere dingen die mij enorm afleiden, omdat ik ze toch eerst moet screenen. Tegelijkertijd worden in mijn hersenen alle woorden en beelden geabsorbeerd en op een tijdelijke schijf opgeslagen. Alhoewel ik na een week nagenoeg alles onbewust weer gewist. Wel irritant dat sommige dingen die je liever niet onthoudt, zo nu en dan ineens op je innerlijke beeldscherm verschijnen. Vooral als je aan het bidden bent.

Wat ik ook lastig vind, is om niet tien keer op een dag mijn mail te checken, of mijn o zo gezellige

Facebookpagina. Verwacht ik soms een teken van Boven of zo? En was ik eerst faliekant tegen

chatten via MSN, inmiddels chat ik er vrolijk op los. Soms chat ik onzin en stikt mijn chatbericht van de hhhhhhhhh’s, - en onlangs leerde ik wat OMG betekent - maar er zijn ook momenten dat de zusters en ik elkaar in vertrouwen nemen en we elkaars coaches for life zijn. Sommige van hen heb ik nog maar een of een paar keer in mijn leven gezien, maar ze zijn me dierbaar geworden. En gelukkig kan ik mijn PC ook zo instellen, dat ik gevrijwaard word van ellende die ik niet wil zien. Het enige wat me echt stoort en waar ik me niet tegen kan wapenen, is dat mensen elkaar op Facebook graag afkraken, afmaken en afserveren, denkende dat er geen verantwoording over hoeft te worden afgelegd. Wat scheelt er aan je opvoeding, dat je meent je zo asociaal te kunnen gedragen? Die mensen krijgen eerst een vriendelijk verzoek om hun leven te beteren en om vergeving te vragen, maar als ze daar juist nog opgefokter van raken, is het schluss. Blokkeren die hap!

Concluderend kan ik zeggen dat alle schermen destructieve kanten hebben, maar dat je zelf voor kiest de mate van beїnvloeding. Kies ervan wat je bevalt, negeer wat je niet nodig hebt en delete cq blokkeer onmiddellijk wat en wie je ziek zou kunnen maken of waar je gestoord van wordt.

Dit artikel was eerder gepubliceerd in Moslim Vandaag Exclusief. 

Wees een assertieve ouder

Leven met tieners deel V

Het belangrijkste dat je leert tijdens een assertiviteitstraining is dat in staat bent te communiceren om een probleem op te lossen. Het gaat er om niet agressief, noch brutaal of egoїstisch te zijn. Communicatie gaat om begrijpen en begrepen worden. Het gaat niet alleen maar om het uiten van je mening. Het houdt de wens in om de oorzaak van een probleem te achterhalen en er een oplossing voor te zoeken. De wil om te onderhandelen is een voorwaarde voor goede communicatie, omdat je daarmee aanvaardt dat de andere betrokken persoon ook rechten en verantwoordelijkheden heeft. Alleen dan doe je recht aan een ieder.

Zo is het ook binnen een gezin. Elke ouder en elke tiener dragen bepaalde verantwoordelijkheden. Tieners zijn over het algemeen goed in staat om hun rechten voor het voetlicht te brengen. Vaal zijn de ouders overweldigd door de snelheid waarmee hun kinderen opgroeien, dat ze vergeten dat hun kinderen ook verantwoordelijkheid (kunnen) dragen. En daar raken we een gevoelige kwestie en de oorzaak van veel problemen.

Verantwoordelijkheden
Even een inkopper: je hebt de verantwoordelijkheid om jezelf te zijn. Dit lijkt simpel, maar is het niet, omdat er vele pogingen ondernomen zullen worden om jou te beїnvloeden en om te vormen. Ouders hebben vaak een bepaald ideaalbeeld van hun kind, hoe het zou moeten zijn, maar vaak strookt dit niet met de werkelijkheid. Maar dat is ook andersom het geval. Kinderen wensen soms ook dat ze andere ouders hadden of dat hun ouders anders waren. Maar net zoals jij je kind niet kunt dwingen om te worden wat jij wil, kunnen zij jou niet omvormen naar hun wensen. Ook jij bent een individu met leuke en minder leuke kanten. Je dient er zelf zorg voor te dragen dat jouw karakter niet overruled wordt door je veeleisende kroost.

Je kinderen dienen je met respect te behandelen. Mogelijk ziet jouw tiener jou als iemand die langzamerhand seniel aan het worden is. Beiden dragen jullie de verantwoordelijkheid om in te zien dat de ander respect verdient en dat er rekening met elkaar gehouden dient te worden. Het is voor je tieners eigen belang dat hij leert respect te tonen in de ouder-kindrelatie, omdat dit een voorbode is van hoe hij  zich in toekomstige sociale relaties zal gedragen en handhaven.

Goede manieren
Vaak zijn ouders niet blij met de manier waarop hun kinderen zich in gezelschap gedragen. Goede manieren moeten echter worden aangeleerd. Het is nogal een vaardigheid om te leren hoe je je netjes gedraagt tegenover volwassenen. Soms zijn er kinderen die hondsbrutaal zijn tegenover hun ouders. Maar brutaliteit mag je nooit accepteren. Als je kind verwacht, dat je hem met respect behandelt, dan zal hij jou ook met respect moeten behandelen.

Het is goed om je tiener duidelijk te maken hoe jij je voelt en hoe je over iets denkt. Je hoeft niet bang te zijn dat hij zich er druk over gaat maken of dat hij het er niet mee eens zijn. De meeste tieners deinzen er niet voor terug jou duidelijk te maken  hoe zij ergens over denken en hoe zij zich voelen. Waarom zou jij je dan laten weerhouden om jouw gevoelens te uiten? Slimme tieners die veel hebben opgestoken op school en straat, zijn heel rap in een-weerwoord-geven, met als doel jou voor paal te zetten. Ze denken snel, bedenken slimme antwoorden, scoren en brengen jou zo in verlegenheid. Maar je hoeft niet altijd met een woordje klaar te staan; je bent geen advocaat. Het is prima als je er pas later op terugkomt en de discussie heropent.

Neem besluiten
Je draagt ook de verantwoordelijkheid om uiteindelijk besluiten te nemen. Het is jouw huis en jij bent de verantwoordelijke volwassene. Denk nooit dat je alleen maar een goede ouder kunt zijn als je altijd toegeeft aan de wensen van je kind. Juist als je altijd toegeeft, ben je geen goede ouder. Je moet goed bedenken wat jij van iets vindt en wat voor gedrag je wel of niet wil tolereren.

Natuurlijk zal je fouten maken. Dat doen we allemaal. Het is voor een ouder moeilijk om dit toe te geven, omdat je dan het gevoel hebt te falen. Maar je weet toch best dat je geen uitzondering bent? Als je om je heen kijkt, weet je dat de mensen in je omgeving net zo goed fouten maken. Iemand doet iets verkeerds, waarbij jij 'geraakt' wordt, en dat vind je vervelend. Maar daarom schrijf je de persoon in kwestie niet meteen af. Je moet de persoon en diens fout van elkaar scheiden.

Verlang beschaafd taalgebruik
Je hebt ook recht om geen begrip te tonen. Soms begrijp je maar weinig van wat je tiener zegt, omdat hij bijvoorbeeld straattaal gebruikt. Als jij een aantal woorden niet kent, betekent dat niet dat jij achterlijk of ouderwets bent. Dat willen ze je misschien wel doen denken. Maar dat is onzin. Je mag gewoon verlangen dat ze in ABN -Algemeen Beschaafd Nederlands of een andere taal zolang het maar beschaafd is - tegen je praten.

Je hoeft niet altijd consequent te zijn. Als je vandaag iets accepteert, wil dat nog niet zeggen dat je het morgen of altijd accepteert. Of als je vandaag iets vergeten bent, wil het niet zeggen dat je het morgen of volgende week ook weer vergeet. De ene dag verdraag je het misschien dat de televisie te luid aan staat en dat de kleding overal verspreid op de vloer ligt, maar een andere dag ervaar je mogelijk meer stress waardoor dit soort onverantwoordelijk gedrag je mateloos irriteert.

Neem bedenktijd
Dus als je tiener stante pede ergens toestemming voor af wil dwingen, wil dat niet zeggen dat je meteen antwoord hoeft te geven. Je mag kritisch zijn en alles in overweging nemen. Neem gewoon bedenktijd. En als je een besluit hebt genomen, waar je spijt van hebt, dan kom je er van terug. Dan word je maar even minder gemogen. Het is wel handig dat je er uitleg bij geeft natuurlijk, waarom je op je beslissing bent teruggekomen.

Stel je nu eens voor dat je puber later dan afgesproken thuiskomt, dan is het van belang om er goed over na te denken wat je gaat zeggen als hij thuis komt. Kies de juiste bewoordingen, want anders zal de discussie  uit de hand kunnen lopen. In plaats van dat je zeg: "Waar kom jij zo laat vandaan?", is het handiger te zeggen; "Je bent later thuis gekomen dan we hadden afgesproken. Ik maakte me zorgen."

Een vriend, helper of bondgenoot
Begrijp je het idee? Vertel je werkelijke gevoelens en vraag je puber om rekening te houden met jouw gevoelens. Vraag je puber om verantwoordelijkheid te dragen voor de wijze waarop ze op jou reageren. Als ze nog steeds geen gehoor geven, geef je aan dat je de manier waarop ze met je praten niet kan waarderen.
Probeert vervolgens te achterhalen wat de reden is dat ze 'opstandig' zijn. Zeg: "Het lijkt of je boos op mij bent, alhoewel ik geen idee heb of het is om iets wat ik heb gezegd of gedaan." Of "Is er soms vandaag iets gebeurt vandaag, waardoor je van slag bent?" Want vaak zit er namelijk iets achter het chagrijnige gedrag van je tiener. En zo word je van 'seniel' ineens een potentiёle  vriend, helper of bondgenoot.

Als ouder heb je bepaalde (voor)rechten, waar je tiener rekening mee moeten houden. Je hebt recht op een bepaalde privacy, op ruimte en tijd voor jezelf. Je hebt recht om met beleefdheid behandeld te worden. Je hebt het recht om te weten wie je huis in komt en om iemand de toegang te ontzeggen. De pubers moeten netjes met je spullen omgaan. Ze moeten zich aan hun afspraken houden.

"Ik haat je"
Mogelijk reageert je tiener soms heel heftig op je. Hij reageert snel boos of chagrijnig; hij kan je vol minachting aankijken als jij uitleg geeft over jouw rechten en gevoelens. Tieners hebben al jong geleerd - door af te kijken bij pa en ma - hoe ze iemand kunnen manipuleren. Je kunt reacties verwachten van: "Ik haat je." "Je geeft niets om me." "Doe niet zo stom/gemeen/egoїstisch/achterlijk." Of nog fraaier: ze weigeren met je te praten. Raak dan niet in paniek. Begrijp dat in de wereld waarin we leven, dit doodnormaal is. Blijf kalm.

Een manier van reageren is door totaal niet onder de indruk te zijn van hun grove antwoord. Doe net of je het niet gehoord hebt of praat niet met hen zolang ze doorgaan. Je kan er later op terugkomen. Er niet op terugkomen is foute boel. Telkens de boel bedekken met de mantel der liefde, leidt een keer tot het barsten van de bom. Als je er later op terug komt, zorg er voor dat je tiener onder de indruk is van jouw woorden. Zeg dat je van hem verwacht dat hij zich volwassen gedraagt en wat bij volwassen gedrag hoort. Als hij hoort, dat je hem als volwassene wil beschouwen, vindt hij dat niet verkeerd natuurlijk.

Tot slot ben je niet verantwoordelijk voor alle besluiten die je kinderen maken. Uiteindelijk zullen ze er ook alleen voor staan. Misschien kan je je nog je eigen problemen herinneren die je had als puber met je ouders. Denk er eens over na hoe de conflicten werden uitgepraat en wat je ervan geleerd hebt. Verplaats je eens in hun schoenen. Jij bent ook volwassen geworden op jouw manier. Ook zij komen wel goed terecht. Maar daar hebben ze wel een assertieve ouder bij nodig. Het liefst een ouder die uitgroeit tot een echte vriend.

bron: vertaling en bewerking van 'living with teenagers; a guide for muslim parents' van Ruqaiyyah Waris Maqsood (Ta-Ha publishers)