Misschien zien we ze of horen we ze niet, omdat we zo worden meegezogen door de verwarring die doenja, het wereldse leven, heet. Maar dat komt omdat we onszelf geen halt toeroepen en dat we niet eens eventjes stil blijven staan.
Stil, om ons te verwonderen over kleine dingen die onbelangrijk lijken.
Terwijl ondertussen de bloemknop aan het ontluiken is, de vogel zingt, een vreemde buiten naar ons glimlach en het weinige eten in de pan iedereen voedt.
God is altijd Genadig met ons. We realiseren ons niet eens dat wij Hem vaak de rug toekeren. Wij realiseren ons niet eens dat Hem de rug toekeren betekent dat wij onszelf ook de rug toekeren. Wij laten onszelf in de steek.
Maar het is nooit te laat. God wacht geduldig tot wij voor onze eigen ziel gaan zorgen. En dan zullen wonderen geschieden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten