De mens is de grootste illusionist in zijn eigen leven. We laten aan de buitenwereld niet zien wat ons bezig houdt. We zijn lang niet altijd waarachtig. Zelfs als er iets mis gaat, doen we of het een onderdeel van de show is. We laten niets merken, want the show must go on! Wie houden we eigenlijk voor de gek?
Ik heb zo juist een cursus afgerond met betrekking tot het helen van de fitra. Niet dat de cursusleider bekend is met het begrip fitra - zij is geen moslim - maar in principe komt wat zij bedoelt op hetzelfde neer. De fitra gaat over onze authenticiteit, onze pure oorspronkelijke staat als mens met de neiging tot het goede en, zoals door God bedoeld. De cursus is afgerond, maar ik heb nog veel te leren. God stuurt ons die lastposten op ons pad die de beste leermeesters zijn die je maar kan bedenken. En Hij zal ze blijven sturen, totdat het kwartje valt, want Hij is o zo geduldig. In de cursus zijn er vele ingrediënten aangereikt, maar zoals met alles wat onderwezen wordt: de mens moet zich de stof wel eigen maken. Nu wil ik dat heel graag, maar ik moet nog veel oefenen. Maar het zal me lukken, inchAllah, want waar een wil is, is een weg, en oefening baart kunst.
Ruimte
Wat voor mij geldt, geldt in principe voor alle mensen, aangezien we op de wereld zijn gezet om te vallen en weer opstaan. Als kind worden we geboren met bepaalde talenten. Als er opvoeders in de buurt zijn - ouders en leerkrachten - die deze talenten ontdekken en ons de ruimte geven, kunnen wij ze volop ontwikkelen en kunnen wij daarmee andere mensen van dienst zijn. Maar talenten worden niet altijd gezien. Het kind wordt in een keurslijf gepropt van normen en waarden. We leren als kind hoe we ons moeten gedragen en hoe we moeten voldoen aan verwachtingen en wensen van de volwassenen in onze omgeving. Zo gaan niet alleen talenten verloren, maar raakt een kind ook in verwarring en kan hij ontevreden of ongelukkig worden, wat uiteindelijk op volwassen leeftijd kan uitmonden in een ziekte of een kwaal. Gelukkig hebben wij in deze tijd zo veel kennis voorhanden - zowel wereldse kennis als wel kennis uit de Qur’an en Sunna -, waardoor wij in staat zijn om onszelf te bevrijden van de lasten van het verleden en waardoor wij kunnen herstellen wat 'kapot' is.
Nu kan je het geven van ruimte ook in een bredere, maatschappelijk context plaatsen. Nederland is een multiculturele samenleving waar universele normen en waarden gelden, maar waar ook verschillende culturen met verschillende normen en waarden naast elkaar leven. Als mensen uit deze verschillende culturen elkaar ontmoeten, kunnen hun normen en waarden met elkaar botsen als ze elkaar de ruimte niet geven. Over en weer kunnen we elkaar als een bedreiging zien in plaats van dat we de andere cultuur als verrijking ervaren. Onze eigen normen en waarden zijn zo zo logisch voor ons, dat we niet open staan voor andermans normen en waarden. We zullen elkaar dan ook nooit kunnen overtuigen van ons ‘gelijk’, als de ander er niet open voor staat. God zegt in de Qur’an, dat er geen dwang is in de religie, en dat geldt ook voor normen en waarden waarvan wij overtuigd zijn. Pas als iemand de moeite neemt werkelijk te luisteren naar een ander, zal er een vruchtbare ontmoeting plaats vinden van mens tot mens. Ruimte geven in een land als Nederland is daarom van groot belang. Dat dienen de kinderen al te leren op de basisschool en van hun ouders.
Maar goed, wat als je die ruimte niet krijgt? Wat als je wordt gediscrimineerd in de winkel door een winkelbediende. Helpt het dan dat je door de winkel gaat roepen dat je het recht hebt om ‘hier’ te zijn en dat je een klant bent als alle anderen? En wat als je leidinggevende je geen erkenning geeft voor het werk dat je deed, terwijl je het werk met hart en ziel deed? Zal het dan helpen dat je gaat zitten mokken, dat je in de weerstand gaat zitten, of dat je jezelf ziek meldt? Zal de leidinggevende jouw vlijt dan wel erkennen? Kan je de winkelbediende dwingen om jou te respecteren of te accepteren? We weten, dat dit niet zo werkt. Toch is dat wat we vaak doen als mens, want we weten niet beter. We herhalen wat we hebben geleerd, wat we al kennen, of het nu effectief is of niet. Meestal gaan de emoties met ons aan de haal of liever gezegd laten wij toe dat we door emoties overmand worden. Wij worden dan de emoties, in plaats van dat wij de regie voeren over de emoties. We vinden de ander achterlijk, egoïstisch of ondankbaar, maar in feite houden we onszelf gewoon voor de gek. We zijn onze eigen grootste illusionist. De werkelijkheid is immers de waarheid, ook al is die onrechtvaardig en snoeihard. Je wordt namelijk niet erkend; je wordt niet gerespecteerd.
In plaats van dat we boos zijn dat de ander ons niet erkent, kunnen we deze erkenning beter aan onszelf schenken. Verbeter de wereld, begin bij jezelf zijn geen loze woorden, als je daadwerkelijk aan jezelf gaat werken. Je bent niet de zon, waar de aarde om heen draait. Je bent het stof dat makkelijk weg geblazen kan worden. Op jouw werk betekent dat: voor jou tien anderen. In je huwelijk betekent dat: je kan worden ingeruild voor een ander. In je familie betekent dat: als je binnenkomt, valt het gesprek stil. En als je kinderen het huis uit zijn, komen ze nauwelijks meer bij je langs. Dat is de ene, bittere kant van het scenario van levensverhaal. De andere, zoete kant is dat je beseft dat God speciale aandacht aan jou heeft geschonken toen Hij je schiep. Jij bent uniek en je hoeft niemand na te doen. Je hoeft niemand te overtuigen, behalve je zelf. Als jij in je oerkracht, in je fitra gaat staan, door gewoon je ding te doen, dan trek je mensen naar je toe in plaats van dat je ze afstoot. Niet dat jouw doel is dat de mensen naar jou toe komen, maar het gaat vanzelf, want de mensen willen van jou leren en van jou genieten, omdat jij zo authentiek, zo waarachtig bent.
Opnieuw beginnen
Zou dat niet geweldig zijn? Aan ons is de keuze. Het is geen illusie. Niets is onmogelijk. We kunnen elke dag opnieuw beginnen. We kunnen elk moment het scenario van ons verhaal herschrijven, als we tot (nieuwe of oude) inzichten komen. Als we leven in het verleden en daar last van hebben, gaan we in de pijn staan en helen we onszelf door anderen en onszelf te vergeven. We blijven niet in de pijn hangen, door te blijven doen wat we altijd al deden, maar we pakken het anders aan. We nemen de verantwoordelijkheid over ons leven door niemand, maar dan ook niemand iets kwalijk te nemen. We worden volwassen, als we ophouden met anderen de schuld te geven van onze ellende. We worden wijs, als we geen verwachtingen meer hebben ten aanzien van anderen en als we de baas worden over onze emoties.
Pas als wij onze plek innemen, als kind van onze ouders, als vrouw, man, als moeder, vader zullen we anderen van dienst zijn en kunnen we de wereld een beetje helpen verbeteren. Alles begint bij onze intentie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten