"Roepen jullie de mensen op om het goede te doen en vergeten jullie daarbij jullie zelf, hoewel jullie het Boek lezen? Denken jullie dan niet na? Zoek hulp door middel van geduld en het gebed. Dit is inderdaad zwaar, behalve voor de nederigen. Die er zeker van zijn dat zij hun Heer zullen ontmoeten en dat zij tot Hem zullen terugkeren." (2:44-46)
Het is zeker dat je, toen je je nieuwe babydochter of -zoon de allereerste keer vol trots in je armen hield, je gevuld was met hoop en optimisme. Je zou een prachtige toekomst tegemoet gaan met zoons en dochters waar je trots op zou zijn. Jouw kinderen zouden jonge mensen worden die geliefd en gerespecteerd zouden worden en met wie je een goede band zou opbouwen.
Maar dan, BAM! Je vraagt je af, wat er in hemelsnaam mis is gegaan. Je hebt alles gedaan wat jij dacht dat goed was. Je hebt jezelf dusdanig vermoeid op zo veel verschillende manieren om je kind op te voeden met discipline en geloof, maar je kind is niet alleen tiener geworden, maar een Monster, met de hoofdletter M.
Wat is er in hemelsnaam mis gegaan?
Lieve ouders, het eerste dat er nu moet gebeuren is dat je jezelf geruststelt. Er is in feite niets mis gegaan. Het gaat in ieder geval niet om een fout die je bewust hebt gemaakt. Al wat er gebeurd is, is dat je zoon of dochter aan het veranderen is. Van een kind verandert hij of zij in een volwassene op zijn of haar eigen wijze, en dat veroorzaakt frictie.
Maak je geen zorgen, elke ouder maakt dit mee. Voel je daarom getroost met de gedachte dat je niet de enige bent die hier mee worstelt.
Je tiener is ineens een vreemdeling geworden. Erger dan dat. Je tiener is van de een op de andere dag in een vreemdeling veranderd die je niet zo graag mag. Als je deze persoon op straat was tegengekomen, dan zouden het uiterlijk en zijn of haar manieren je niet bevallen en zou je deze persoon niet uitnodigen voor een kopje koffie bij je thuis. Je zou uit de buurt blijven van zo'n persoon en je zou Allah dankbaar zijn dat je er niet mee te maken hebt en er niet mee hoeft samen te leven. Maar - of je het leuk vindt of niet - nu gaat het om je eigen tiener en je hebt wel met hem of haar te maken, en je leeft samen onder een dak.
Hoe meer je probeert verdraagzaam met hen om te gaan, en hoe meer je tracht begrip te tonen, hoe meer je toe geeft aan hun wensen in een poging hen terug te brengen in hun oude sympathieke staat, hoe erger ze worden! Behalve dat je hen niet zo graag om je heen hebt en je hen niet meer mag, ga je het jezelf ook nog eens kwalijk nemen, dat hij of zij zo veranderd is. Het lijkt er namelijk op, dat je niets meer onder controle hebt. Het lukt je niet meer om van je huis een gelukkig thuis te maken. Je bent boos om je eigen falen en zwakte.
Als je dan ook nog eens diepgelovig bent, wordt het nog ingewikkelder. Want dan komen er schuldgevoelens om de hoek kijken. Waarom lukt het je niet om een model jongvolwassene te 'produceren' zoals deze hoort te zijn. Zal er in de moskee schande gesproken worden van jouw nakomelingen? Zal de imam slecht over hen spreken? Als je zoon of dochter fouten maken, zullen andere moslims dan met hun vinger wijzen, en zeggen dat je gefaald hebt?
Het is een doemscenario, vooral als het er naar uitziet dat jouw jongvolwassene van plan is om overal tegen aan te schoppen. Hij of zij lijkt aan alles de brui te willen geven, wat jij belangrijk vindt en liefhebt. Je wil dat ze het gebed verrichten en de hele maand Ramadan vasten. Je wil dat ze de goedkeuring wegdragen van de gemeenschap, zodat je trotst kunt zijn. Maar plotseling willen ze naar de disco, of hebben ze verkering en/of luisteren ze niet meer naar je als je een opdracht geeft.
Het hoort tot de basis van de islam dat een jongere persoon de oudere respecteert en dat een jongvolwassene zijn of haar ouders gehoorzaamt. Mogelijk ben je zelf van de generatie waarin gehoorzaamheid en respect nog vanzelfsprekend was. Daarom lijkt het zo onrechtvaardig dat de jongere generatie 'het spel' niet mee speelt.
Het is daarom logisch dat als jouw tiener veranderd is in een monster, je gemengde gevoelens hebt. Gevoelens van boosheid, hulpeloosheid, depressie en mogelijk zelfs haat.
Haat je je eigen kind? Natuurlijk niet! Dat is onmogelijk. Als je er goed over nadenkt, wat er in je eigen leven gebeurd is, wat er in je eigen leven allemaal mis ging en waar jij zelf niet de oorzaak van was, dan besef je dat het geen haat is wat je voelt.
Maar je houdt er echt niet van wat je tiener doet of probeert te doen. Je hebt het altijd verboden en je hebt geprobeerd het goede voorbeeld te geven. Het feit dat zij nu expres jouw regels overtreden en je gevoel van veiligheid weg nemen, maakt je haatdragend en stemt je bitter. Hoe meer ze dit gedrag vertonen, hoe minder je hen mag. Als ze hun gedrag niet veranderen en de tijd is gekomen dat ze het huis verlaten, slaak je een grote zucht van opluchting.
Het gebeurt zo vaak. Het voelt als een tragedie en het is een tragedie. Maar het is niet zoals Allah dit bedoeld heeft.
De volgende blog gaat over wat er allemaal mis kan gaan. Daarna zullen er adviezen volgen.
bron: vertaling en bewerking van 'living with teenagers; a guide for muslim parents' van Ruqaiyyah Waris Maqsood (Ta-Ha publishers)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten