Bedelaar tegen wil en dank

Je hebt keurig doorgegeven aan het UWV, en aan het participatiefonds, en aan de cursusleider van de basiscursus voor startende ondernemers van het Instituut Midden- en Kleinbedrijf, dat je op vakantie gaat - waardoor je één week minder krijgt uitbetaald - maar bij thuiskomst vind je een brief op de mat, waarin ze dreigen je uitkering stop te zetten, omdat je niet gereageerd hebt op hun brief, die dus tijdens de vakantie is binnengekomen. Ongelooflijk!

'Lantefanteraar' in asociaal Nederland
Het maakt helemaal niet uit of jij je bijna 25 jaar lang uit de naad gewerkt hebt voor volk en vaderland, je wordt behandeld als de eerste de beste 'lanterfanteraar' die er rondloopt in asociaal Nederland. Ik heb ze een keurig briefje terug gestuurd: 'Ik kon niet reageren omdat ik, zoals jullie wel weten, op vakantie was'. Nu ben ik gevat (met de pen), maar het is niet iedereen gegeven om alert,vlot en zakelijk te reageren. Boos worden heeft ook geen zin. Voor je het weet, word je jarenlange recht op uitkering je af genomen.

Ze zijn er als de kippen bij
De vraag in de brief van het UWV was: 'Onlangs heeft u contact met een van onze medewerkers op genomen. U wilde weten hoeveel u mocht bijverdienen als freelancer zonder gekort te worden. Wij willen nu graag weten, wat voor werkzaamheden u heeft verricht en hoeveel u heeft verdiend.'  De betreffende medewerkster, die er dus keurig een aantekening van heeft gemaakt, had mij geantwoord, dat ik niet gekort zou worden. Het antwoord dat zij mij gaf, heeft ze vast niet zwart-op-wit gezet, want achteraf gezien blijkt het helemaal niet te kloppen. Ze zijn er als de kippen bij als er gekort kan worden.

Tijdens een introductie van de ondernemerscursus werd geadviseerd om niet zo maar door te geven hoe veel uren je had gewerkt of hoeveel geld je hebt verdiend, omdat je dan automatisch gekort wordt op je uitkering. Vandaar dan ook dat ik de cursus ben gaan volgen, want dan mag ik een half jaar lang bekijken of ik het red als ondernemer én ondertussen bijverdienen, met behoud van (70 % van de) uitkering.

Vandaag tijdens deel II van de cursus vertelde een van de medestudenten, die net als ik een eigen zaak op wil starten, dat ze sinds een week rond moet komen van 800 euro. Eigenlijk kon ze het zich niet veroorloven om naar de cursus in Arnhem te komen. Zij voelt zich behandeld als een onwillige, terwijl ze zo gemotiveerd is om tweedehands kleding te verkopen.

Afhankelijk van de instanties
Het is onvoorstelbaar, dat iemand probeert op eigen benen te gaan staan, maar dan ontmoedigd wordt door de instanties. Aan de ene kant wordt er in deze tijd van je gevraagd dat je als burger zelfstandiger wordt - de eigenkrachtorganisaties schieten als paddenstoelen uit de grond -  maar aan de andere kant ben je afhankelijk van de grillen van de ambtenaren van allerlei instanties die je het leven zuur zouden kunnen maken. Je bent een bedelaar tegen wil en dank. Mijn oerinstinct - het verlangen naar vrijheid - zegt me, dat ik dus zo snel mogelijk op eigen benen moet staan, zodat ik niet meer afhankelijk ben van deze instanties. (En om de cirkel vicieus te maken, bovenaan deze alinea verder lezen).