Vandaag was ik een Marokkaanse huisvrouw

Vanmiddag was ik voor even een Marokkaanse huisvrouw. Vanochtend nog een Nederlandse, maar na de middag stond ik de hele dag in de keuken. En dat is typisch voor Marokkaanse huisvrouwen of voor Marokkaanse vrouwen die op vakantie zijn in Marokko. Die staan namelijk ook de hele dag in de keuken, omdat de hele familie van beide kanten op bezoek komt. Zo hoort dat, heb ik me laten vertellen. Vandaar ook dat sommigen onder de vakantievierende vrouwen de eerste paar dagen nog niet laten weten dat ze in Marokko zijn aangekomen.

Vanochtend ging ik de tuin in en spitte de aarde om, totdat het begon te regenen. Typisch voor Nederland(se huisvrouwen).

Mijn jongste kwam tussen de middag thuis van school. Toen hij weer vertrok kroop ik nog even achter mijn laptop om te facebooken, maar daarna staarde het fornuis mij aan. Er moest nog gekookt worden. Wat eten we vandaag? Ik trok de koelkast en diepvries open en besloot: een groentesoepje, gebakken aardappelkoekjes, gebakken sperzieboontjes in tomatensaus, geroosterde paprika, wortelschijfjes gekookt en daarna licht gebakken met wat komijn en koriander en een dip van geroosterde aubergine, knoflook, kruiden, een beetje citroen en yoghurt. Het water loopt me opnieuw in de mond nu ik het opschrijf. Maar dat komt ook omdat ik ten tijde van dit schrijven nog steeds niet gegeten heb.

Om een uur of vier kwam manlief thuis. Hij was heel blij met mijn kookkunsten. En dat deelde hij ook tevreden mee: "Ik eet liever allerlei hapjes dan een tajine (gestoofd potje)." Ik zette alle gevulde borden op tafel en hij genoot van het eten. Heel even ging ik naar boven om de was op te hangen. Toen ik terugkwam waren nagenoeg alle borden leeg. Leeg? "Heb je alles opgegeten?" vroeg ik, licht geagiteerd. Eigenlijk had ik het kunnen weten, want mijn man eet ook altijd alle restjes op eet die ik hem voorzet. En ben ik hem niet altijd dankbaar, dat ik bijna nooit iets hoef weg te gooien. En hoe kon ik nou vergeten, dat ik hem niet voor niets "gnagna" de vuilnisbak van het huis noem?
"Mocht dat niet dan? Dan had je het eten gewoon op een bord moeten scheppen," protesteert hij. En ik besef dat zijn protest dit keer terecht is. Hij vraagt meestal of er genoeg is voor de rest van het gezin, maar deze keer moet hij zeker drie keer hebben opgeschept zonder dat ik het in de gaten had. Het was klaarblijkelijk erg lekker.

Ik moet het maar als een compliment zien. En aangezien ik nu toch huisvrouw ben, is het toch niet zo erg om nog wat sperziebonen te koken, worteltjes te bakken en aardappels te schillen? houd ik mezelf voor. Dus begin ik vol goede moed voor de tweede keer te koken.

Rond zessen komt mijn oudste zoon thuis. En eigenlijk was ik een gewaarschuwd mens, want sinds hij stage loopt, vraagt hij elke avond bij binnenkomst als een echte werkende man: "Wat is er te eten? I'm hungry woman!" Ik heb hem aangeraden om later vooral geen werkende vrouw te trouwen, want ik zie hem zo genieten als ik z'n eten opschep. Op een dag gaat hij het zijn werkende vrouw vast kwalijk nemen dat ze nooit opschept. Deze keer redde hij het ook zonder mij als bediende, want alle hapjes stonden al klaar op de tafel. Vanwege een telefoontje ging ik even de keuken uit. Dat had ik beter niet kunnen doen. Want toen ik terug kwam ontdekte ik dat mijn zoon gehoor had gegeven aan zijn voorkeur voor aardappel. De boontjes en worteltjes waren vrijwel onaangeroerd, maar de schaal met aardappelhapjes was nagenoeg leeg En dat terwijl er nog vier personen moesten eten! Mijn zoon had zich al terug getrokken op zijn kamer. Die kon ik dus niet zichtbaar of hoorbaar verwijten maken. Grrrrrrrrrrrr.

En zo kwam het dat ik voor de derde keer vandaag aardappels stond te schillen. Alsof het mijn beroep was om te schillen. Dit keer werden het echter simpele frietjes. Hollandse frietjes!