Verantwoordelijkheidsgevoel II

Verantwoordelijkheid nemen kan op allerlei vlakken, binnen de samenleving, binnen het gezin, maar ook in een bepaalde functie Als het takenpakket van de functie duidelijk is, is er doorgaans geen vuiltje aan de lucht. Maar als de persoon in kwestie gevraagd wordt om bijvoorbeeld mee te denken aan de ontwikkeling van de organisatie in zijn geheel, wordt het al riskanter. Een persoon die zich betrokken en  overal verantwoordelijk voor voelt, zal volmondig "ja" zeggen, zonder zich mogelijk te realiseren wat de gevolgen daarvan zouden kunnen zijn. Er zijn nu eenmaal leidinggevenden die, zodra het project 'mis' gaat, de 'verantwoordelijkheid-nemende' persoon de zwartepiet toespelen, zodra ze de kans krijgen. Er zit vaak niets anders op dan de consequenties te aanvaarden.

De persoon in kwestie voelt zich nu met de rug tegen de muur gezet. Hij wilde wel verantwoordelijkheid nemen, maar het ging toch om een gezamenlijke verantwoordelijkheid en een gezamenlijk doel? Mispoes. Dat was maar schijn. Hij werd uitgemolken totdat hij leeg was of hij werd gebruikt totdat hij kritische vragen ging stellen, en toen de leidinggevenden vervolgens een manier vonden om makkelijk van hem af te komen, hebben ze die manier met beide handen aangepakt, waarbij ze hun eigen handen in onschuld wassen.

Behalve dat de persoon in kwestie met de gebakken peren zit, blijft hij ook leeg - want alles gegeven -, teleurgesteld, en bedrogen achter.

De consequentie is vaak dat de persoon in kwestie geen verantwoordelijkheid meer wíl dragen, want "de betrokkenheid en belangeloze inzet werd duidelijk niet gewaardeerd". Vooral als dit ook in een andere functie opnieuw geschiedt. De deur gaat dicht, het hart op slot. Dit impliceert eigenlijk dat de persoon in kwestie dubbel lijdt. Behalve dat de deceptie pijn doet, is deze persoon ook iemand met veel potentie en passie, die nu opgesloten zitten in een gefrustreerd hart.

Toch moet deze persoon anders naar zichzelf leren kijken. Met anders wordt bedoeld kritisch bedoeld. Want op het moment dat hij volmondig en vanuit goede intentie "ja" zei, heeft hij toen om een duidelijk kader gevraagd? Wist hij wat de taakverdeling binnen het project was, en wat de verwachtingen van de leidinggevenden t.a.v. zijn inzet en werkzaamheden waren aangaande zijn inzet en takenpakket? Of is hij er naïef in gestapt, of beter gezegd ingetuind zonder de personen 'af te tasten' met wie hij zou samenwerken?

Maar met anders naar zichzelf kijken wordt ook bedoeld kijken op een andere manier, vanuit een ander perspectief. Personen met passie, potentie en betrokkenheid zijn goud waard binnen een organisatie. Als deze personen niet erkend worden door de organisatie, wordt het tijd om uit te kijken naar een functie in een andere omgeving. Het bedrijf of organisatie verdient deze persoon dan simpelweg niet. Dit is geen arrogante gedachte, maar wel een onbescheiden gedachte. We hoeven onszelf niet bescheiden op te stellen als het om onze carrière gaat. We mogen onszelf ook wel eens op de voorgrond zetten.

Alleen door onszelf kritisch, maar ook waarderend te bekijken, kunnen we uit de vicieuze cirkel van de machteloosheid stappen. En kunnen we ons hart weer openen voor nieuwe mogelijkheden en nieuwe kansen. Kansen niet alleen voor onszelf, maar ook voor de organisatie of het bedrijf dat ons binnenhaalt en uiteindelijk voor de samenleving als geheel.

Lees ook deel I: http://beanoor.blogspot.nl/2013/10/verantwoordelijkheidsgevoel-i.html