Dit schreef ik ongeveer een week geleden in een conceptbericht. Ik wilde het toen niet plaatsen, omdat ik niet kon duiden wat er aan de hand was. Maar nu, een paar dagen later heb ik dat inzicht wel. Ik heb nu eenmaal van die dagen dat de hormonen met mij aan de haal gaan. Dan heb ik niets meer te zeggen over mijn lichaam.
Vriendinnen hebben me aangeraden om het rustig aan te doen, veel warm water te drinken, om contact te maken met de aarde, mijn grenzen beter aan te geven, etc. De eerste en de laatste tip zijn echter niet altijd even makkelijk. Ik ben nu eenmaal een bezige bij. Het lijkt erop dat ik het net zo druk heb als toen ik werkte. Hoe krijg ik het toch voor elkaar? Ook het aarden lukt doorgaans alleen middenin de nacht óf met begeleiding Maar nu kreeg ik van deze vriendin een gouden tip, waarmee ik zelfs overdág kan aarden. Of beter gezegd, waarmee zelfs ík kan aarden.
"Zet je voeten op de grond en stel je zelf de vraag: wat voel je? Is de bodem zacht, hard? Wat voor materiaal is het? Hetzelfde met je handen die je bijvoorbeeld op de bank hebt liggen." Ik moet met andere woorden niet alleen het zintuig denken met mijn gedachten, maar ook daadwerkelijk voelen met mijn eigen handen en voeten. Now we're talking.
Het doet me denken aan de vier bevallingen die ik achter de rug heb. Pas bij de vierde bevalling vond ik echt mijn kracht. Dat kwam doordat de verloskundige die ik toen had, behalve deskundig ook vol begrip en wijsheid was. Zij zei heel overtuigend van te voren: "Het is jouw bevalling. Schreeuw als je wil schreeuwen. Ga staan als je wil staan. Het is aan jou." Dat was overigens niet wat ik bedoelde met 'het doet me denken aan'. Wat ik wél bedoelde is, dat zij niet alleen zei, waar ik naar toe moest persen, maar dat zij mij de tip gaf mijn hand op het hoofd van mijn kindje te leggen. Op het moment dat ik de bovenkant van zijn hoofdje - het was een zoon - voelde, begreep ik het en verliep de bevalling veel beter. Het was een wonder.
Het menselijk lichaam is sowieso een Godswonder. Ik kan er alleen maar zo goed mogelijk voor zorgen. Het lichaam is als een jas die ik uittrek na mijn dood.
Ondanks dat besef blijft het toch irritant, dat ik er geen controle over heb in slechte tijden. Mijn lichaam neemt me dan in een houdgreep, waarbij de geest me soms ook nog bij de keel grijpt. Dan zijn van die tijden dat ik naar een hutje op de hei verlang. Of juist naar spontane liefdesverklaringen van mijn vriendinnen.
Gelukkig duurt zo'n dip nooit lang. Dat bepaal ik overigens zelf. Ik kan er ofwel voor kiezen om zielig op de bank te hangen, wat ook wel eens lekker is. Maar ik kan ook kiezen voor een wandeling aan het water. Of om mijzelf te installeren op een terras samen met een maatje en een uur lang mensen kijken. En zo zet ik een 'dip'dag om in een topdag en 'vergeten' mijn lichaam en geest de ellende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten