Mijn man komt van de week thuis en zet een heerlijke pot kwark voor me neer. "Voor jou!" zegt hij. Dat doet mijn hart goed. Ik snel naar hem toe, geef hem een kus op zijn voorhoofd om in één ruk door te snellen naar de besteklade, een lepel te pakken en te beginnen met: smullen! Het is verrukkelijk! En ik smul totdat hij verklapt voor wie de kwark eigenlijk bedoeld was. Mijn mond valt open van verbazing als hij zegt: "Tja, eigenlijk was het gewoon voor degene die ik als eerst zou zien." Meneer ziet mijn wijd open mond niet. Ik besef, dat hij niet eens in de gaten heeft, wat voor een kans op geluk hij mist. Ik had hem zeker zijn bordje eten met meer liefde opgeschept en de thee met meer aandacht gezet.
Een paar jaar geleden miste mijn man ook zo'n kans. Hij was met enkele familieleden, waaronder gezinsleden, naar de tweedehands markt gegaan. Toen ze terug kwamen, ontroerde hij mij diep. Hij zette een suikerpotje voor me neer. Een suikerpotje van blauw glas met een zilveren omhulsel. Het leek precies op het suikerpotje van mijn oma dat ik had gekregen na haar overlijden en dat ik tot mijn verdriet uit mijn handen had laten vallen. Het potje was ik eigenlijk al vergeten. Maar hier stond voor mij op tafel net zo'n potje. Ik omhelsde mijn man. Dat hij daar aan had gedacht. Ik was zo trots op hem! Die trots was echter slechts van erg korte duur. Want al gauw verklapte hij, al gniffelend: "Eigenlijk zei je dochter het tegen mij: dat moet je voor mama kopen, daar maak je haar blij mee."
Waarom zegt m'n man dat nou? vraag ik me af. Waarom moet hij alles opbiechten? Ik hoor liever dat hij het speciaal voor mij heeft gekocht. Voor mij, de liefste, mooiste en beste vrouw van de wereld. Ik zou het geloven, echt. Maar nee, meneer kiest ervoor om goudeerlijk te zijn.
Terwijl ik zit te mokken, herinner ik me echter ineens, dat die eerlijkheid nou precies de reden was, dat ik bijna 25 jaar geleden voor hem viel. Hij keek zo eerlijk uit zijn ogen dat het bijna pijn deed. Maar die eerlijkheid had helaas ook een botte kant. En had ik niet gezegd, dat hij eigenlijk net op een Groninger leek, zo direct als hij was, en dat ik dat wel waarderen kon? Ik beweerde zelfs tegenover wie het maar horen wilde dat het zeker met een reden was dat Algerijnen uit Oran en Groningers zo goed met elkaar overweg konden. Ze nemen namelijk allebei geen blad voor de mond, maar je weet wel wat je aan ze hebt.
Geen mooie woorden voor mij! Zucht. Dan maar die gevulde koelkast!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten