Het doet mij denken aan genezing door middel van het uitspreken van Koranverzen boven water en dit (aan de zieke te) drinken (geven). Of aan het uitspreken van een gebed voordat we gaan eten, ook al is het in de meest simpele vorm namelijk door 'Bismillahir Rahmanir Rahiem' (in de naam van Allah, de Barhmartige, de Genadevolle).
Water heeft volgens Emoto een geheugen. Andere onderzoeken bevestigen dat water informatie oppikt, waarneemt en in het geheugen opslaat. http://www.youtube.com/watch?v=ILSyt_Hhbjg. In feite kunnen we hieruit begrijpen dat water leeft, net zoals alle elementen om ons heen. Alles om ons heen leeft, is dienstbaar aan de mens. En het is aan ons hoe wij met deze dienstbaarheid, dit geschenk aan ons om gaan.
Toen ik nog meer filmpjes zocht met als zoekwoord Masaru Emoto, stuitte ik ook op een filmpje waarbij de maker met het gegeven wilde spotten. Hij denkt dat hij een bewijs levert dat wat Emoto stelt, nep is. Hij plakt het woord liefde op een flesje water en laat dit wekenlang staan. Op een gegeven moment treedt er schimmelvorming op. Behalve dat Emoto de materie diep invroor, waardoor zich kristallen gingen vormen, bewijst hij wat mij betreft alleen maar hoe zijn eigen spotternij een negatief effect heeft op het water. Want als wij de woorden zonder de bijbehorende intentie uitspreken, zal het effect niet positief zijn.
Woorden hebben een effect op water. Maar dat niet alleen. Emoto heeft ook onderzoek gedaan naar het effect van woorden op rijst en komt hierbij tot dezelfde conclusies. Dit in gedachten houdend, probeer ik nu ook (met nog meer) liefde de maaltijd te bereiden.
Met het inzicht betreffende de kracht van woorden, probeer ik nu mijn tong zuiverder te houden. Toen ik laatst, nadat ik iets negatiefs las in de krant 'idioot' riep, maakte mijn dochter mij er op attent. Zij vond dat ik niet mocht schelden. En ik realiseerde me dat ze gelijk heeft. Ik moet op mijn woorden letten. Ik moet mijn woorden nog meer wegen, voordat ik ze uitspreek. Ook was ik deze week in gesprek met een wijze, voor mij dierbare vriendin en ik maakte een opmerking over een kennis. Zij maakte mij er op opmerkzaam dat woorden veel kapot kunnen maken en dat ze er niet zo van gediendt was. Ze had gelijk. Ik wist het ook wel. De profeet, vrede zij met hem, heeft ons meermaals gewaarschuwd voor het effect van woorden. Aicha, de vrouw van de profeet, maakte een opmerking over Safiyyah om aan te geven dat zij kort was. Hij zei haar toen: “Je hebt een woord gezegd dat de kleur van het water van de oceaan zou veranderen als het ermee zou worden gemengd.”
Woorden hebben effect op eten en drinken, op mensen, en dus zelfs op de oceaan! Dit weekeinde stapte ik op de fiets en sprak mijn gebed uit: 'Bismillah tawakaltoe 'ala Allah, la hauwla wa la quwata ila billah' (In naam van Allah, ik vertrouw op Allah, er is geen macht of kracht behalve bij Allah). Vervolgens werd mijn hart gevuld met een nog groter, een holistisch bewustzijn. Een bewustzijn dat ik wel vaker ervaar als ik in de natuur rond loop. Ik ben onderdeel van dit heelal. Ik en het heelal horen bij elkaar. Het leek alsof de hemel mij begroette, alsof de lucht die ik inademde mijn lichaam zuiverde, alsof de bomen met me mee waaiden en alsof die ene vogel speciaal voor mij zo hard zong.
Ik realiseer me dat ik dit bewustzijn wil vast houden. Het is hetzelfde verlangen als naar de overgave in het gebed. Dit is het geluk waar ik naar blijf streven, mijn leven lang. Het komt niet als vanzelf naar me toe. Ik moet ernaar verlangen, maar ook er naar leven. We moeten immers zaaien voordat we kunnen oogsten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten