Minderwaardigheidscomplex

Hoe is het in hemelsnaam mogelijk? Nog maar een paar jaartjes te gaan en dan ben ik 50 jaar oud. 'k Zou al oma kunnen zijn in principe. Hoe kan het dan dat ik nog steeds last heb van een minderwaardigscomplex? Zielig hoor!

Mijn gedachten maken me gek. Nu is mij door een vriendin aangeraden om minder in mijn hoofd te zitten en meer contact te maken met mijn lichaam en met name de link te leggen tussen hoofd en hart. Het gebed is uitermate geschikt om dit contact te maken. Vijf maal per dag buig ik met mijn hele lichaam voorover, kniel neer waarbij mijn voorhoofd de grond raakt, buig mijn hoofd ten slotte van links naar rechts. Tot zover de lichamelijke oefening, die tijdens de studie fysiotherapie overigens de Mohammedaanse oefening wordt genoemd.

Ik zeg: "Allahoe akbar", waarbij ik de wereld kortstondig vaarwel zeg. Ik zoek mijn toevlucht bij God. Ik zoek Zijn Bescherming tegen alle influisteringen. Ik probeer om de woorden nadrukkelijk uit te spreken in het Arabisch, hardop of in mijn hart afhankelijk van het moment en vervolgens overdenk ik de betekenis in het Nederlands. Sommige verzen voel ik rechtstreeks, daar hoef ik geen moeite meer voor te doen. 'Wa-al-Asr', 'Bij de Tijd, de mens lijdt waarlijk verlies. Behalve degenen die geloven en goede daden verrichten, die elkaar aansporen tot de waarheid en tot geduld.' Maar helaas lukt het mij de meeste tijd niet om mij af te sluiten van de wereld en de link te leggen tussen mijn hart en Mijn liefhebbende Schepper. En daar voel ik me zo schuldig over.

Ik voel me werkelijk overal schuldig over en verantwoordelijk voor. Gisteren kreeg ik het verwijt naar mijn hoofd geslingerd toen er een schaaltje uit de koelkast kapot viel op de grond. "Waarom zet je dat dan ook vooraan?" werd mij verweten. "Maar ik heb dat schaaltje daar niet neer gezet," verdedig ik mijzelf nog. Mijn hart krimpt samen vanwege de onterechte beschuldiging. Vervolgens ruim ik de troep meteen op om te voorkomen dat mijn kind, dat welterusten komt zeggen, met zijn voeten in een glassplinter zal stappen. Wat is er toch aan de hand met mij dat ik mij door zoiets pietluttigs uit het veld laat slaan?

De afgelopen vier jaar heb ik veel ergere en grotere onterechte verwijten naar mijn hoofd geslingerd gekregen. En die heb ik allemaal verdragen. Ik heb belangrijke werkzaamheden verricht, keihard gewerkt, ook veel waardering en begrip geoogst. Wat is dan de reden dat ik nu van een mug een olifant maak? Wat is de reden dat ik mijzelf zo pijnig? Dat ik zo hard ben voor mezelf? Dat ik mijzelf zo onderschat?

Het schijnt dat ik in mijn jeugd iets heb meegemaakt waardoor ik zo hooggevoelig ben geworden en dat ik soms over me heen laat walsen. Ik irriteer me aan me zelf, want ik vind het schromelijk overdreven wat ik ervaar. Ik maan mezelf tot logisch nadenken. Ik waarschuw mezelf dat ik te ver ga met mijn melancholisch gedrag, mijn kattengejank, mijn schapengeblaat. Ik vrees dat ik vriendinnen lastig val en kwijt raak met mijn dramaqueen-gedrag. Wie houdt er nu van om de hele tijd te filosoferen over wat er aan de ander zou kunnen schorten? Ik vind het kortom vreselijk. Shut the fuck up, zeg ik tegen mezelf. Stop met de psychologisering van je leven. Leef nu eindelijk eens het leven dat jij wil! Zing. Vecht. Bid. Huil. Werk. Lach. En bewonder.

Ik dacht al die tijd dat ik eigenwijs was en leefde zoals ik dat wou, maar ik ben bang dat ik tussendoor zand in mijn ogen heb laten strooien. Dat ik toch telkens weer afwijk van de weg die ik moet gaan.

Graag wil ik achterhalen waar dit gevoel vandaan komt. Maar nog veel liever wil ik dit complexe minderwaardigheidscomplex dat me in een wurggreep houdt voor eens en voor altijd achter mij laten. Ik wil mezelf bevrijden. Ik weet dat God op mij wacht, zoals God op elke ziel wacht, heel geduldig. Maar de Barmhartige God verwacht dat ik eerst met mezelf in het reine komt, dat ik zelf de ogen en mijn hart open. Hij heeft mij de natuurlijke aanleg gegeven om naar mijn hart te luisteren. Listen to your heart.

Soms lukt het me en dan voel ik het bloed door mijn lichaam stromen. Ik ben dan helemaal in flow. Ik straal aan alle kanten en ik voel dat ik anderen meeneem in mijn aanstekelijke enthousiasme. Can you feel it? Dan raak ik weer verwikkeld in andermans kluwen en mijn idem dito brein.

Momenteel zit ik al een paar maanden thuis. Het zijn heerlijke maanden geweest waarin ik niets hoefde van mezelf. Ik voel dat ik deze periode van reflectie nodig heb, dat ik op de goede weg zit. Ik voel dat ik moet stoppen met voldoen aan verwachtingen van anderen. Toch word ik soms overvallen door gevoelens van moedeloosheid. Zal het me echt lukken?

Want wat is de reden dat ik op mijn leeftijd nog steeds last heb van de stemmen uit mijn jeugd. 'Wees jij nu maar verstandig. Zo hoort het! Daar ben je te jong voor!' De stemmen uit mijn puberteit: 'Daar heb je geen verstand van! Jij hoort niet bij ons! Ik kan merken dat je uit een dorp komt! Als je het nu niet begrijpt, haal je nooit het VWO-diploma.' En de stemmen later op de werkvloer: 'Ze snapt het echt niet, he?' in het bijzijn van een deskundige.

Nee, ik snap het nog steeds niet. Ik begrijp mijzelf nog steeds niet. Mijn zelfverwijtende ziel. Die zo nu en dan de zoektocht naar bevrijding, naar geluk, naar de zoetheid van goddelijke tevredenheid belemmert. "O Allah, laat me niet over aan mijn ziel, zelfs niet voor het ene moment dat ik met mijn ogen knipper."

InchAllah. I shall overcome, some day.