In de overgang staat niet alleen mijn baarmoeder centraal, alhoewel mijn baarmoeder mij dat wel wil laten geloven. Zij is echter een jokkebrok. Zij liegt tegen mijn hersenen en tegen mijn hart dat ik met die nare klachten best chagrijnig mag zijn; dat ik me best terug mag trekken in mijn schulp en toe mag geven aan de apathie en 'the bitch' in mij. Als ik er aan toe zou geven, zou ik mijzelf twee weken lang opsluiten in mijn slaapkamer en de boel de boel laten. Laat ze zich allemaal maar redden zonder mij. Ik ben nu even met mijn zielige zelf bezig.
Maar ik maan mezelf, dat het niet waar is. Ik geef er niet aan toe. En hoe het gebeurt, dat weet ik niet, maar dan gaat er in dat zolderkamertje een venstertje open en komen er lichtstralen naar binnen. Weg is de depressie. Alleen de buikpijn blijft. Als troost denk ik aan de overlevering van de profeet Mohammed, vrede zij met hem, dat God mij voor elke pijntje die ik voel zondes vergeeft, ook al is de pijn door een prikje van een doorn. Mijn buikpijn gaat de hele dag door, dus bid ik dat mijn weegschaal licht is op de Dag des Oordeels.
De overgang. In mijn geval is de overgang niet alleen lichamelijk en geestelijk, maar ook letterlijk en figuurlijk. Ik zit in een nieuwe fase van mijn leven. Nadat ik twaalf jaar lang in het onderwijs heb gewerkt, is het tijd voor iets nieuws. Ik heb geluisterd naar de roep van mijn ziel. Die vroeg om creativiteit en vrijheid. Die hunkerde naar innerlijke rust.
Een half jaar geleden ben ik uit de mallemolen van het leven gestapt. Ik ben de zoektocht begonnen naar wat ik wil in en met mijn leven. Ik heb mij gerealiseerd, dat het nooit te laat is om opnieuw te beginnen, ook niet als je al voorbij de vijfenveertig bent. In mijn geval begin ik niet met iets nieuws, maar met iets dat altijd al in mij wakkerde, het vlammetje dat ik negeerde, maar wat niet lukte. Daarom heb ik mijn verstand op nul gezet en heb mij overgegeven aan wat ik altijd het liefste heb gedaan: weer te gaan schrijven.
Bang voor de crisis in Nederland en in de wereld ben ik niet. Nooit geweest ook. Want de crisis, dat ben ik op dit moment zelf.
Nederland en ik zitten samen in de overgang. We kunnen door blijven jakkeren in onze diesel, zonder op de rem te trappen. We kunnen rücksichtslos overal op bezuinigen zoals het huidige kabinet dat doet. Maar we kunnen ook leren luisteren naar wat werkelijk van belang is.
Voor mij is dat in politiek Nederland een kwestie van een betaalbare zorg die voor iedereen toegankelijk is, solidariteit met de armen en behoeftigen onder ons: de ouderen en de asielzoekers, en investeren in onderwijs en (duurzame) werkgelegenheid. Maar het belangrijkste is dat het geldsysteem geheel op de schop moet. Bankiers en multinationals mogen niet langer de dienst uitmaken en er moet een verbod komen op rente, want dat vernielt onze economie en onze samenleving. Het dakvenster op het zolderkamertje van Nederland moet m.a.w. open om die lichtstralen - die er echt wel zijn - binnen te laten. We moeten ons realiseren dat de economische crisis wel bestaat, maar dat wij apathisch en egoïstisch worden gemaakt en leren te geloven in de grote leugens van de mensen de aan de touwtjes trekken.
Voor mij persoonlijk gaat het om luisteren naar mijn diepste behoeften: het schrijven van human interestverhalen, artikelen over onrecht, artikelen over alternatieven voor een betere samenleving; en ik zou een film willen maken. Met het schrijven ben ik al begonnen; het andere zullen we nog wel eens zien, zo God het wil. Ik wil er de tijd voor nemen en nergens meer onbezonnen in stappen. Dat heb ik al vaak genoeg gedaan in al mijn naïviteit. Haast heb ik niet. Ik heb nog zeker 20 jaar lang te gaan tot aan mijn pensioenleeftijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten