Ik ben officieel uitkeringsgerechtigde. Alweer twee maanden. Ik heb een outplacementtraject afgerond, waarvan ik in eerste instantie het nut niet inzag. Ik wilde gewoon meteen een opleiding volgen, want al dat gepraat is niet aan mij besteed. Maar dat mocht niet van mijn ex-werkgever. Het was even slikken, dat ik niet mijn eigen gang kon gaan, maar ik besefte al gauw dat ik mij gewoon maar moest overgeven aan wat op mijn pad zou komen. Wij mensen maken plannen, maar Allah doet dat ook.
Ik heb drie loopbaancoaches in de ogen gekeken, maar bij de laatste wist ik meteen dat ‘het wel goed zat’. Ze had eerlijke ogen en was onbevangen. Dat zien wij hoofddoekdragende moslima’s over het algemeen namelijk meteen, of iemand ons moet of niet moet. Ze gaf gelijk aan tijdens het gesprek dat ze veel potentie in me zag. De eerste coach die ik sprak begon gelijk aan het eind van het kennismakingsgesprek over het feit dat hij niet begreep waartoe de hoofddoek diende. Ik heb het keurig uitgelegd. Toen vertelde hij dat zijn dochter ook moslim was geworden, wat hij heel moeilijk had gevonden. Ik zei toen: ‘Dan zit ik zeker in je allergie?” Hij probeerde mij ervan te overtuigen dat hij een professionele houding had en dat hij mij best wat tegenstand kon bieden, want ik kwam krachtig over. Maar ik had niet zo veel zin in tegenstand.
Mijn lieve loopbaancoach die mij over het algemeen heel goed adviseerde, reed één keer een scheve schaats. Ze vroeg me namelijk heel voorzichtig hoe ik er over dacht om mijn hoofddoek af te doen “als het om een heel leuke baan gaat, maar het enige beletsel je hoofddoek zou zijn.” Ze adviseerde me ook mijn foto op Linkedin weg te halen. Want de werkgevers zouden mogelijk bij het zien van mijn foto gauw weg klikken of mijn sollicitatiebrief terzijde leggen. Daarbij zouden ze de kans missen om te ervaren dat ik een verrijking voor de organisatie zou vormen.
Ik antwoordde haar, even voorzichtig, dat ik mijn hoofddoek nooit af zou doen om een baan te kunnen krijgen. Ze zouden hierdoor niet alleen een kans missen, maar ook de boot. Had zij mij niet zelf een boek geleend waarin werd aangeraden om als sollicitant met allochtoon klinkende naam niet anoniem te solliciteren? Want je zou toch niet bij een bedrijf willen werken waar men eigenlijk racistisch is? Daar vond ze wel wat in zitten. Ik moest het helemaal zelf weten. Als ik maar besefte dat ik hiermee mijn kansen verkleinde. Ik zei: “Dat weet ik al lang en het maakt me niet uit, want ik ben niet bang voor de toekomst.” En ik dacht: ‘Allah zorgt wel voor mij.’
Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit de hoofddoek af zou doen. Ik ben aan mijn klederdracht verknocht en ermee vergroeid. Die vergroeiing is bijna letterlijk. Ik weet nog dat we zo’n acht jaar geleden op de Route du Soleil onder in Spanje een auto-ongeluk kregen, waarbij we tegen de betonnen middenberm tot stilstand kwamen, nadat we een aantal keren rondjes hadden gedraaid. Ik was eventjes helemaal van de wereld. Ineens trok mijn man de portierdeur open en riep: “Gordji (kom eruit), het is gevaarlijk. We moeten aan de kant.” Terwijl ik over mijn hele lichaam trilde, realiseerde ik mij ineens dat mijn hoofddoek door de klap was afgegleden. Ik graaide naar mijn hoofddoek. Mijn man kon zijn oren niet geloven: “Kom nu die auto uit!” Maar werkelijk waar, met gevaar voor eigen leven heb ik eerst ‘op de automatische piloot’ mijn hoofddoek om geknoopt.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik doe mijn hoofddoek niet af, ook al zou ik bij VPRO Tegenlicht aan de slag mogen gaan. Daarom: werkgevers van Nederland opgelet: zoekt u iemand die aardig is met tekst en beeld en heeft u geen moeite met mijn krachtige uitstraling, dan kom ik graag langs om kennis te maken. U zit dan wel aan die hoofddoek vast.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd in MoslimVandaag Exclusief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten