Soms schrik ik van wat sommige moslims aanrichten in de wereld, maar dan besef ik dat deze mede-moslims 'net mensen zijn' en dat ik niet verantwoordelijk ben voor het kwaad dat zij verspreiden. Ze zijn niet mijn vrienden, maar ik zie ze wel als verdwaalde broeders en zusters die ik toewens dat ze weer op het rechte pad terugkeren. Ik ben me er ook van bewust dat al het negatiefs dat één criminele moslim waar ook ter wereld uitstort over de aarde, 100 x uitvergroot wordt in de media. En ik snap, dat er ook veel nieuws verzonnen wordt, omdat iemand beroemd hoopt te worden met zijn snelle leugens over de rug van een zondebok.
Soms laat God dingen gebeuren in mijn leven die ik in eerste instantie niet bepaald waarderen kan, maar nooit zal ik getergd "waarom?" de hemel in schreeuwen. Dat heb ik vroeger niet gedaan, toen ik nog geen moslim was, en dat doe ik nog steeds niet. Behalve dat dit niet in mijn aard ligt, weet ik ook, dat de problemen die op mijn pad komen ofwel door mij zelf zijn veroorzaakt ofwel een beproeving zijn, voor mijn eigen bestwil en voor mijn spirituele groei. En altijd als ik er later op terug kijk, besef ik: weer een les geleerd, weer wat wijzer geworden. Alhoewel ik me soms als een ezel gedraag die zich zelfs meer dan twee keer aan dezelfde steen stoot. Meestal heeft dat te maken met een overdreven vertrouwen in de mensheid. Toch stoot ik me liever nog een keer, dan dat ik me helemaal terugtrek in mijn huisje. Liever naïef dan verbitterd en verzuurd.
Geen zeepbel, geen bevlieging
25 jaar geleden koos ik voor de islam. Het was november 1989 en ik was net terug gekeerd vanuit Parijs, waar ik werkte als au pair. Ik was in Parijs eigenlijk al overtuigd dat de islam het ware geloof voor mij was, maar ik wilde zeker weten of ik in Nederland nog steeds overtuigd zou zijn, of dat ik wakker zou worden uit een mooie droom. Maar het was geen zeepbel, noch een bevlieging; de liefde voor God had zich in mijn hart gevestigd en zou nooit meer bekoelen. Soms staat mijn hart in vuur en vlam, soms ben ik zo mak als een lammetje.
En daar zat ik dan, helemaal alleen in een vakantiehuisje in Egmond aan Zee. Ik had een briefje in mijn handen waar op stond wat ik moest doen en wat ik moest zeggen om als moslim door het leven te gaan. Ik verrichtte de grote wassing door middel van een douche en sprak de volgende woorden uit: "Ik getuig dat er geen god is behalve Allah en dat Mohammed zijn dienaar en boodschapper is."
Jubelstemming
De weken er na was ik in jubelstemming. De hele dag door liep ik 'met God'. Ik verwachtte ook, dat dat gevoel niet meer weg zou gaan. Viel dat even tegen! Na de eerste beproevingen begreep ik waarom de profeet Mohammed had gezegd dat het leven als een gevangenis is voor de moslims. Het leven is immers niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Ik kreeg 'de volle laag' toen ik vertelde dat ik moslim was geworden. Bij de krant keken ze mij aan alsof ik een aliën was, vrienden belden niet meer terug; mijn ouders voelden zich in eerste instantie verraden. Ik begreep hun pijn. Voor hen was het alsof ik alles wat zij mij geleerd hadden overboord had gegooid. Daarnaast kwamen er ook in huis de eerste echtelijke scheurtjes. Mijn man had bijvoorbeeld eerst best wel moeite met alle blikken die hij kreeg toe geworpen, toen ik een hoofddoek ging dragen en vroeg zich af of ik niet wat langzamer aan kon doen. Niet dus. Ik vond het ook vervelend dat ik een hoofddoek droeg en hij niet eens een baard wilde dragen. Alsof ik er alleen voor stond.
Maar de tijd heelt alle wonden. Ik heb jarenlang met veel plezier in een moslimomgeving gewerkt. Het contact met de familie was al heel gauw weer hersteld en via facebook heb ik weer contact met een oude vriendin. Ook heb ik er vrede mee dat mijn man nog steeds geen baard draagt. Ik ervaar regelmatig momenten van plezier en soms ook puur geluk. Het zit in de kleine dingen: bij het zien van een bloemetje; de geur van de regen; de gezelligheid met de kinderen en ook in mijn gebeden, mits ik de rust in mezelf kan vinden.
Stop met willen en denken
Het heeft even geduurd dat ik in de gaten had, dat ik zelf in staat ben om dit geluksmoment te creëren door mijzelf volledig over te geven aan God op het moment dat ik voor Hem sta en voor Hem kniel in het besef, dat Hij de Enige is die het waard is om voor te buigen. Het zijn de momenten dat ik stop met willen en daardoor stop met denken en dat ik alleen nog maar dankbaarheid voel.
25 jaar lang is meer dan de helft van mijn leven. En na al die jaren ben ik nog even blij met Allah als mijn Heer, met Islam als mijn geloof en met Mohammed, vrede zij met hem, als mijn boodschapper.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten